Shlag Obw7KSaelP4 on Unsplash

Od dzieciństwa zmagałam się z trudnymi stanami, które kojarzyły mi się z nicością, otchłanią, uczuciem ciężaru.  Rozmaite techniki pracy ze sobą dawały ulgę na chwilę, a potem wszystko wracało. Uśmierzały ból, ale nie zalepiły dziury we mnie. Nie mogłam „nicości” w sobie zwalczyć afirmacjami, programowaniem podświadomości czy wizualizacjami.  Te  techniki żerowały na moim lęku, dążącego do „utrzymania stanu pozytywnego” a tym samym próbie kontroli tego, co nieznane i negatywne. Naiwnie nastawiałam się na zmianę czegoś, czego nie da się zmienić.

Zrozumiałam po latach, że mogę jedynie świadomie uczestniczyć w „nocy”, czyli zmienić nastawienie do stanu negatywnego a nie sam stan. W swoją śmierć, nicość i otchłań musiałam w końcu wleźć i dotrzeć do przyczyny. Uwolnić KONKRETNY potencjał, który we mnie cierpiał z powodu niewiedzy i blokady. Gdy zyskałam świadomość, co we mnie domaga się ujścia, a następnie przejawiłam w życiu, wszystko się zmieniło. Pustka, która krzyczała, stała się wreszcie spełnieniem, a moje wyrażanie wzbogaciło się o wiedzę i nowe możliwości, które ten przejaw Ducha reprezentował. Tak zaczęłam odkrywać swoje umiejętności, których nie byłam wcześniej świadoma.

To oczywiście nie oznacza, że stany „ciemne” minęły i już nigdy nie wróciły. Świadomość się rozwija a nie stoi w miejscu. Cierpienie towarzyszy uwalniającej się i poszerzającej świadomości, ponieważ niszczy granice naszych iluzji, fałszywych założeń i komfortu. To zbiegać się może z negatywnymi synchronicznościami w życiu, które wprost  „oczyszczają” przestrzeń z blokad i więzi, w jakich się zamknęliśmy. Lęk i niewiedza „co dalej”, wpływa negatywnie na samopoczucie. Tymczasem kolejne potencjały duszy są już gotowe na odkrycie oraz przejawienie w życiu. Dzięki wcześniejszej „czystce”  grunt został przygotowany a przestrzeń życiowa uwolniona i gotowa do nowych działań.

Dzień i Noc, albo Pełnia i Pustka, to cykle rozwoju świadomości. Dzień jest uwolnieniem wiedzy, ujawnieniem potencjału – światła, które rozświetli nasze życie (Pełnia). To uwolniona kreacja, radość, entuzjazm, pewność i odwaga. A noc może być metaforą stanu, gdy penetrujemy swoją nieświadomość w poszukiwaniu wiedzy o nas samych. Służy to ujawnieniu tego wszystkiego co cierpi w nas, dlatego domaga się uwagi, „nęka” na różne sposoby.  U osób sensytywnych może to się objawić przez nękające koszmary, cienie – duchy, demony czy inne „byty” . W większości przypadków jakie znam, są to stany bezosobowej nicości i śmierci, ogarniające umysł. Cierpienie podczas dezintegracji, jest cierpieniem uwięzionego potencjału w podświadomości, który w bólach przebija się do poziomu ego. Ego wtedy szaleje, zamiast zrozumieć, że o to rodzi się zmiana, coś nowego. U kobiet, jako że one są „rodzącym księżycem”, czyli reprezentują Ciało – podświadomość, spadki nastrojów pojawiają się regularnie, w sprzężeniu z hormonami, cyklem miesiączkowym.

Nie ma najmniejszego sensu walczyć z nocą w sobie, albo udawać, że jej nie ma. Należy dążyć do rozpoznania jaki potencjał domaga się uwolnienia. W tym rozpoznaniu pomogła mi duchowość, zaufanie Jaźni i oddanie się wyższemu prowadzeniu. Praca z symboliką snów, wizji oraz wydarzeń życiowych, pomaga namierzyć uwięzione w podświadomości aspekty,  odpowiedzialne za stany „ciemne”. Ich nie da się usunąć z siebie, wyegzorcyzmować, zalać tonami światła. Wszystko czego doświadczamy, jest częścią nas samych. Z powodu niewiedzy odbieramy „demony” jako coś obcego i zewnętrznego, z czym należy walczyć, ale to może być złudzenie, które wynika z ograniczenia i podzielenia naszej świadomości.

Dzięki duchowości nie wyeliminujemy stanów negatywnych, tylko zmienimy stosunek do nich . Nauczymy się przechodzić przez nie ze zrozumieniem i spokojem. Nie czujemy już lęku, ponieważ wiemy z czym mamy do czynienia. A nawet jeśli czujemy lęk, to potrafimy się do niego zdystansować. Wtedy  cierpienie staje się przejściem nocy w świt. Jednak noc w swej istocie pozostanie nocą i nie uciekniemy od niej. Ale możemy rozświetlić noc gwiazdami (wiedzą) i odkryć piękno.

Za każdym razem widzę potwierdzenie tego procesu, gdy świadomie już, w zaufaniu i ze spokojem wchodzę w pustkę. W niej, gdy rozpozna się iluzję „straszności” smoka, wyłonią się skarby – mądrość i natchnienie, czekające na to, by przejawić się w umyśle i życiu człowieka. Te może być na przykład pomysł na obraz, książkę, organizację, pracę, wyjście do ludzi z nowym, kreatywnym działaniem.  Trzeba poznać swoją noc i  nauczyć się rozświetlać ją Świadomością,  by nieść to światło innym. U mnie, po każdym stanie „ciemnym”, pojawia się natchnienie na nową aktywność życiową, wyłania się też z nieświadomości pomysł i idea, którą następnie ubieram w słowa, dzieląc się na blogu swoimi przemyśleniami.

Oczywiście, nie dotyczy to wszystkich ludzi. Są osoby, które bez większych przeszkód realizują swoją Duszę i żyją w spokoju, prostocie, wewnętrznej radości. To wcale nie muszą być ludzie rozwijający się duchowo. Paradoksalnie, tą dojrzałą duchowość w pełni reprezentują, więc jej nie potrzebują. Są skuteczni w swoim fachu, zawodzie, działaniu pośród ludzi. Dojrzały duch, który znalazł swoje unikalne miejsce w materii, nie ma potrzeby jej demonizowania czy degradacji. Dopóki dopada nas „ciemność” czujemy mocno swoje ograniczenia w pełnym wyrażeniu na Ziemi. Póki żyjemy, nasza świadomość rozwija się, a przekraczanie granic boli. Mając to na uwadze, inaczej podejdziemy do swych dołków – nie tylko jako bezsensownego cierpienia, ale też szansę na znalezienie większego wymiaru szczęścia.

Dlatego nie trzeba się bać ciemnej nocy w rozwoju duchowym. To ta część, która cierpi z powodu braku przestrzeni w umyśle. To dziecko, które urosło, ale nie umie się urodzić z powodu naszej niewiedzy i strachu przed „nowym”. Cierpi więc uwięzione w łonie nieświadomości, archetypowej Pustce. Jej trzeba pomóc, a nie odgradzać się w nieskończoność.

Rzeczywistość kształtuje  to, co wiemy i to, czego nie wiemy.  To drugie jest sprawcą cierpienia. Nawet jeśli uda nam się chwilowo „wygrać” z ciemną stroną, stłumić ją, to nie oznacza, że ta część nas przestała istnieć. Jedynie odgrodziliśmy się od tej cierpiącej cząstki, więc przejawi się ona na przykład w dolegliwościach psychosomatycznych. Przepływ następuje, gdy wreszcie poznamy daną energię i uwolnimy przyczynę blokady poprzez konkretną wiedzę i kreację w tutaj, w wymiarze fizycznym.

Reasumując, pustka, stan śmierci duchowej nie są wrogami, tylko manifestacją niewiedzy o sobie samym. Na poziomie przyczynowym,  poczucie pustki i rozdarcia w sobie, jest stanem  boskiego potencjału,  który w bólach rodzi się z ciemności. Po to, by rozjaśnić życie w konkretnym jego obszarze. Od Twojej wiedzy i rozpoznania będzie zależeć, ile ten wewnętrzny „poród” będzie trwał. W warstwie symbolicznej, opowiadają o tym mity całego świata, z Bożym Narodzeniem na czele. W różnych wierzeniach kultur, z najciemniejszej nocy i śmierci (24 – 25 grudnia) wyłania się Światło, Syn Boga, Słońce, obleczone w wiedzę i rozświetlające świat (życie, materię) zbawczą Świadomością.

Ma to odniesienie w życiu wielu ludzi. Gdy doświadczasz cierpienia duchowego, może jakieś światełko pragnie się urodzić, wyjść z niebytu, stanu śmierci, piekła i ciemności w Twoim własnym umyśle. Pragnie przebić się do Twojej świadomości a tym samym dołączyć do świata żywych. Tylko tak może pokazać swój unikalny blask i piękno. Dzięki temu następuje poznawanie i uwalnianie różnych aspektów swojego powołania. To rozkwit duszy w materii, dla której się narodziła, unikalna cegiełka w zbiorowym postępie ludzkości. Człowiek jest pomostem tej wędrówki światła – z góry w dół, gdy rodzi się fizycznie, oraz z dołu w górę, gdy rodzi się duchowo, dla świata.

❤

Farida Sorana

Jestem trenerką rozwoju osobistego i duchowości, pomagam w pracy z podświadomością i jej programami, obszarem cienia, snami, odnajdywaniem wewnętrznej nawigacji, osiąganiem celów życiowych. Więcej 

Chcesz umówić się na sesję telefoniczną ze mną? Napisz: farida.sorana@gmail.com 🙂