Photo by cottonbro on Pexels.com

Ostatnio spotykam na swojej drodze osoby bardzo wrażliwe i artystyczne. Takie, w których płonie ogień, ale nie mając wolnej przestrzeni spala ich od środka. Tą wolną przestrzeń najczęściej ogranicza wewnętrzny krytyk, osobisty demon – „jesteś do niczego”, „to co robisz nie ma sensu”, „nie zajmuj się głupotami”, „to co tworzysz do niczego się nie nadaje”, „zamiast rzeźbić i malować powinnaś zabawiać dziecko, ugotować obiad na jutro, bo przecież czas wolny trzeba dobrze spożytkować” itd. Najgorzej, gdy najbliższe otoczenie np. partner/partnerka, rodzina itp nie daje tego wsparcia, tylko także odgrywa rolę bezlitosnych krytyków, podcinaczy skrzydeł.

Znam to z własnego doświadczenia, z tym, że to ja dla siebie byłam największym demotywatorem. Dlaczego? Bo uwierzyłam w swój brak wartości. Łatwiej mi było uwierzyć w swoją niegodność i pogardzać własną duszą, niż uwierzyć w jej światło, odnaleźć je w mroku potępienia, które czułam od dziecka. Taki był mój wybór na długie lata, ale z każdej otchłani trzeba w końcu się wynurzyć, bo duchowość jest nauką odpowiedzialności i dorosłości. Pomogła mi odnaleźć miłość Boga w sobie – do siebie, a poprzez siebie – do innych.  Ale to ja musiałam zdecydować, że CHCĘ POKOCHAĆ SIEBIE. I zacząć według tego żyć (nawet jeśli w środku czuję tylko pustkę).  Wgłębiając się w swoją przepaść, odnalazłam w nich swoje skarby, które wcześniej – gdy patrzyłam na nie przez pryzmat kompleksów – jawiły się jako demony. W tych demonach odnalazłam swoje rozszczepione cząstki duszy – moce, które odrzucałam wcześniej z lęku przed prawdą o sobie.

Ogień pasji, który zgasł można rozniecić na nowo, jeśli tylko podejmiemy trud zawalczenia o swoje prawdziwe „ja”. Duchowość to nie tylko tęczowe serca i błogi dziecięcy uśmiech na twarzy. Duchowość to także odwaga do wzięcia miecza i użycia go tam, gdzie trzeba przeciąć więzy ograniczające ekspresję duszy, uwolnienie przestrzeni by móc oddychać. To wybór życia w zgodzie ze sobą. Wtedy można na takim życiu budować harmonijne więzy z innymi, które nie krępują a pokazują przestrzeń wolnej relacji, w której każdy ma prawo być sobą, mieć swój prywatny świat, a także świat wspólny, który jest tworem odpowiedzialności za większe życie – zbiorowe.

Niektórzy ludzie wrażliwi i empatyczni  mają tak bardzo wyczulony odbiór energii zbiorowych, że czasem mogą całkowicie zdegradować siebie jako jednostkę, zapomnieć o swoich potrzebach, żyjąc potrzebami innych, wchodząc w rolę eksploatowanego na wszystkie sposoby „dawcy”.  Dokładne poznanie i integracja swojej ciemnej strony pomaga tutaj znaleźć tę równowagę, albowiem jest ona głosem zdrowego buntu, instynktów obronnych, odrzuconym głosem „ja” spragnionego indywidualności, czyli odnalezienia swojej niepowtarzalnej drogi w szerszej układance zbiorowości („my”).

❤

Farida Sorana

Jestem trenerką rozwoju osobistego i duchowości, pomagam w pracy z podświadomością i jej programami, obszarem cienia, snami, odnajdywaniem wewnętrznej nawigacji, osiąganiem celów życiowych. Więcej 

Chcesz umówić się na sesję telefoniczną ze mną? Napisz: farida.sorana@gmail.com 🙂