Photo by Pixabay on Pexels.com

Gdy analizujemy nasze podświadome wzorce,  odkrywamy jednocześnie klucz do zrozumienia, co może być dla nas dobre – także w obszarze relacyjnym. Bierzemy coraz większą odpowiedzialność za przestrzeń życiową. Warto więc kształtować swoje życie, korzystając z możliwości decydowania o sobie.  Gdy jesteśmy w stanie nieświadomości, postępujemy jak bezwolne marionetki losu; naiwnie wierzymy, że każdy, kto stanie nam na drodze jest „przeznaczeniem” a potem budzimy się,  po latach przemocowego związku błędnie nazywanego miłością,  ze zmarnowanym czasem, zrujnowaną godnością.

Dojrzewanie emocjonalne to proces szlachetnienia w obliczu bliskości i umiejętność odróżnienia jej od relacji zależnych, opartych na kontroli i kompensacji braków. To uczciwe określenie swych potrzeb, za które bierzemy odpowiedzialność, bez wchodzenia w pułapki demonizowania czy idealizowania drugiej strony. To gotowość do zobaczenia i akceptacji bliźniego, już bez gier opartych na warunkach („dam ci to, jeśli ty mi dasz tamto”),  szantażach („jak się zmienisz, będę cię lepiej traktować”). Mamy prawo do pełni na poziomie umysłów, serc i ciał (a pełnia to przyjęcie blasków i cieni w relacji z osobami, z którymi zdecydowaliśmy się na jakiś czas połączyć w tej podróży). Dlaczego więc tak rzadko po tę pełnię sięgamy, tylko czekamy biernie na to, aż los zdecyduje za nas?

Wolna wola jest właśnie po to, by szukać spełnienia, problem jednak w tym, że posiadamy przeciwne do tego wzorce. W dzieciństwie nie musieliśmy robić wiele, bo byt zapewniali nam rodzice i to oni decydowali o aspektach naszej codzienności. Potem przenosimy to zachowanie na relację z rodzicem subtelnym – Jaźnią i światem. Medytujemy, pracujemy nad sobą i jednocześnie nie robimy nic, by stan wewnętrzny przenieść na zewnątrz. Ufnie wierzymy, że miłość sama przyjdzie i zapuka do drzwi. I czekamy wiele lat, rozwijając się duchowo, a tak naprawdę rozwijamy własną pustkę, która staje się w końcu piekłem. To już nie rozwój, ale anty rozwój, ucieczka od mocy i kreacji, dla której zaistnieliśmy.

Przełomem człowieka jest odwaga do sięgnięcia po lepsze życie. Gdy przeżyliśmy kryzysy życiowe i załóżmy kilka razy sparzyliśmy się na określonym typie ludzi i powtarzających się sytuacjach, może czas zmienić swoje postępowanie? Gdy już wiemy, czego na pewno NIE CHCEMY, to dobry moment by podążyć za potrzebą duszy. Najczęściej jednak na tym etapie czujemy potężny opór i lęk. Nic dziwnego, bo prawdziwej miłości nie doświadczyliśmy w swym życiu, innymi słowy, nie mamy skryptów zdrowej, partnerskiej relacji. Ale to nie znaczy, że tej wiedzy nie posiadamy w swej Jaźni, która łączy się ze zbiorową świadomością.

Wolna wola jest kluczowa w podążeniu za tą postacią Miłości, którą odnajdziemy w sferze ideałów, głęboko w swym sercu, w spotkaniu ze swym Oblubieńcem / Oblubienicą (stanowią oni symbol miłości wewnętrznej, boskiej, bezwarunkowej etc.). Miłość, którą odnajdziemy w Jaźni jest najlepszą podstawą miłości do innych ludzi. Na niej można budować współpracę, nie myląc jej już z marnymi imitacjami, zasługiwaniem na uczucie, pragnieniem bezpieczeństwa, które tak naprawdę zaczyna się w swojej własnej głowie. Bo jeśli tęsknimy za lepszym traktowaniem w związku, zacznijmy od siebie – okażmy sobie troskę, opiekę, przestrzeń do bycia sobą. Wtedy zwiększa się szansa, że wybierzemy relację, w której te wartości będą podstawą. Dlaczego? Realizując miłość i szacunek do swego jestestwa, nie zainteresują nas związki, gdzie za miłość trzeba płacić własną godnością.

Żeby słowo stało się ciałem, niezbędne jest ruszenie do przodu („Szukajcie, a znajdziecie”). Ważnym jest, by dać przestrzeni prawo do różnorodności, bo tym przecież ona jest. Będziemy spotykać ludzi rezonujących i ludzi nie rezonujących z naszymi wartościami. To normalne i nie świadczy wcale o tym, że przez fakt zaistnienia jakiegoś typu człowieka w naszym życiu, musimy znowu coś w sobie przepracowywać. Zwracam uwagę na tą pułapkę znerwicowanego ego, uzależnionego od wiecznego analizowania swej podświadomości, by zyskać większą kontrolę nad rzeczywistością, co jest jedną z iluzji rozwoju duchowego .

Współpraca z przestrzenią paradoksalnie leży gdzie indziej  – w  używaniu wolnej woli. Wolna wola jest wyjściem z wzorców podświadomości. Umysł przestaje się po prostu przejmować tym, co przyciągnął, bo już rozpoznaje co jest objawem jego świadomości a co nieświadomości, która też ma prawo być. Podczas rozwoju osobistego, nic nie zostaje usunięte z Jaźni. W teraźniejszości w pewnym sensie, splata się przeszłość z przyszłością. W tej sytuacji, umysł po prostu daje sobie prawo do wyboru, do selekcji i odmowy, jeśli nie ma ochoty wchodzić w daną relację. Niestety z tym prawem do odmowy i odcięcia się, osoby altruistyczne i wrażliwe mają problem, ponieważ biorą na siebie całą odpowiedzialność, nawet za wybory i agresywne zachowania drugiego człowieka. Jest to brak rozróżnienia, gdzie kończą się osobiste wpływy a zaczyna się ekspresja drugiego człowieka i manifestacja jego wolnej woli.

W praktyce, jeśli coś wydaje się po raz kolejny toksyczną namiastką, błędem jest myśleć, że musimy to przepracować i po raz  kolejny w to wchodzić, myląc miłość z iluzją. Ile razy mamy powtarzać te same błędy, co wcale nie jest oznaką przepracowania obciążeń, tylko wręcz przeciwnie – ugrzęźnięcia w nich, nie mówiąc o bezmyślności? Warto zrozumieć, że będziemy przyciągać różne relacje, zarówno na wzór przeszłości, jak i te, których nie poznaliśmy w tym życiu.  Żeby wyjść ze schematów podświadomości, musimy to zrobić fizycznie – przez inne wybory niż dotychczas, bardziej świadome inwestowanie naszego czasu i energii, a przede wszystkim –  konsekwentne dążenie do celu, zgodnie z powołaniem duszy. Należy to robić na bieżąco (słynne „tu i teraz”) bez względu na sytuacje, które będą próbowały nas rozpraszać i zaprosić z powrotem do mielenia programów przeszłości. Duchowe życie to umiejętność rozróżnienia, co jest zewem woli wyższej, a co po raz kolejny ograniczeniem naszego ego i podświadomości. Dlatego praktyka uważności jest narzędziem dla świadomego życia.

Zachowanie bierności w temacie miłości i ufne oczekiwanie w samoistną odmianę losu, może prowadzić do stanu stagnacji, bezruchu. Jest to energia „śmierci”, brak, w jakim ugrzęźliśmy. Mądre działanie, wytrwałe i cierpliwe jest urzeczywistnieniem duszy, OBUDZENIEM MOCY. Bezruch w pewnych okresach życia pomaga nabrać zaufania do Jaźni („płynięcie z nurtem”) ale z czasem może stać się wygodnictwem („niech los zdecyduje za mnie”). Dorosły duch człowieka sięga po kreację i odkrywa własną sprawczość. Niektórzy ludzie mają to szczęście, że spotykają właściwe osoby na swej drodze, można powiedzieć – bez większego wysiłku. Ale to nie znaczy, że ten sam schemat dotyczy także naszego życia. Jeśli postawa bierna prowadziła do niekorzystnych okoliczności i konsekwencji, miejmy odwagę ją zmienić, bo najwyraźniej, to stanowi inicjację w dorosłość na ten moment.

❤

Farida Sorana

Jestem trenerką rozwoju osobistego i duchowości, pomagam w pracy z podświadomością i jej programami, obszarem cienia, snami, odnajdywaniem wewnętrznej nawigacji, osiąganiem celów życiowych. Więcej 

Chcesz umówić się na sesję telefoniczną ze mną? Napisz: farida.sorana@gmail.com 🙂