W rozwoju osobistym panują pewne przekonania; część z nich wzajemnie się wyklucza, w efekcie nie wiadomo, co jest prawdą,  a co nie. Trzeba po prostu przeżyć na własnej skórze proces i przekonać się, które schematy rzeczywiście występują,  a które są efektem magicznego/życzeniowego myślenia, jakim jest nasiąknięta początkowa praktyka. Choć szukamy w duchowości ideału, w końcu przekonujemy się, że nie istnieje jakaś spektakularna iluminacja, która łamie prawa fizyki, powoduje dostęp do nieograniczonych zasobów materialnych, przyczynia się do braku chorób, wiecznego uczucia błogości i szczęścia, długowieczności, umiejętności lewitacji 😀 To są mity, ale z tego co zauważyłam wielu adeptów wierzy jeszcze w ich dosłowność. Nic dziwnego – wpajanie im schematu „oświecenia” jest sposobem na manipulację, typu:

„Wciąż masz problem, kryzys, chorujesz, masz negatywne emocje? Nie jesteś oświecony, ćwicz/praktykuj dalej!”.

Osobiście straciłam sporo czasu na naprawianie siebie, uzdrowienie z mojej ciemnej strony, która dobijała się do mnie od dzieciństwa. Wszyscy mówili, że potrzeba oczyszczenia. Przez kilkanaście lat poznawałam i praktykowałam różne metody pracy ze sobą, zanim zrozumiałam, że wszystko jest „moje”. Ta ciemność również. I ode mnie zależy, jak zacznę korzystać z zasobów światła i mroku. Ciemność wydawała mi się  „zła”, tylko dlatego, że przyjęłam takie przekonanie.

Gdy zaczęłam samodzielnie z tego przekonania wychodzić, poznałam czym jest integracja cienia w ujęciu duchowości. Potencjały ukryte w ciemności okazały się dopełnieniem dla mojej psychiki, z czego nie zdawałam sobie wcześniej sprawy. Ale żeby doświadczyć ich pozytywnych cech (które opisałam w Mandali Cienia, np o Lilith, Wężu, Niszczycielu etc.), trzeba uznać je za swoje, opanować i przetransformować w moc duszy, najlepszą formę wyrazu. To podejście zakończyło u mnie konflikt wewnętrzny, dychotomię, z jaką zmagałam się całe życie, przyczyniając się do wyższej świadomości siebie i podnosząc jakość życia. Dlatego 6 lat zaczęłam o tym pisać na moim blogu, propagując podejście integracyjne.

Można powiedzieć, że z mroku, z którym walczyłam – zupełnie niepotrzebnie opóźniając moment jednoczenia w całość – urodziła się moja prawda, świadectwo osobistej przemiany, wiedza praktyczna – czyli symboliczne światło.  Nie muszę dodawać, że robiłam też wszystko, by je zepchnąć z powrotem za kurtynę mroku 😀 Wygodniej było mimo wszystko żyć w zawieszeniu, w cieniu.

Ostatnio dokonuję pewnych podsumowań, ponieważ od lat badam ten temat także u innych ludzi, z którymi współpracuję. Widzę elementy styczne, tak samo jak różnice, które świadczą o tym, że każdy z nas jest wyjątkowym indywiduum. Mimo to, opiszę pewne ogólne etapy w dochodzeniu do dorosłości duchowej, biorąc pod uwagę kontakt z duchem, wyższą świadomością, aż do zjednoczenia się z nią:

1. ETAP DZIECKA

Najpierw wkraczasz w duchowość bo potrzebujesz prowadzenia wyższego, kontaktu z Jaźnią. Jak najbardziej wyższa świadomość Ci odpowiada – dostajesz wskazówki w
snach i wizjach, znaki w otoczeniu, zwane synchronicznościami. Wchodzisz w fascynujący dialog z duchem przestrzeni i krok po kroku uczysz się zaufania do świata wewnętrznego i zewnętrznego. Oczywiście praca z cieniem jest ważnym elementem tego procesu, ponieważ cień jest wszystkim czego boisz się w sobie i w świecie, a co w efekcie okazuje się źródłem twojej mocy i mądrości.

Za cieniem jest światło – które odkrywasz w coraz szerszym zakresie.  Na tym etapie występują  synchroniczności, czyli odpowiedź przestrzeni na to, co się dzieje we wnętrzu.

Dla wielu osób, przekonanych o tym, że nie ma ducha, jest to „cud”, choć dla weteranów duchowości nie jest to nic nadzwyczajnego – wyobraź sobie, że ty jesteś kropką, ktoś inny kolejną kropką itd. Te 6 miliardów kropek otocz kręgiem, tworząc zbiór – to jest właśnie zbiorowa świadomość, nazywana duchem, tkanka łącząca wszystkich w Całość. Temu zbiorowemu umysłowi odpowiada zbiorowa przestrzeń, dlatego te synchroniczności się odbywają – w głębszej warstwie jesteśmy czymś więcej niż indywidualne „ja”.

Dlatego, gdy nawiązujesz kontakt z duchem, on ci odpowiada nie tylko przez wizje i sny, ale też przez znaki w materii, innych ludzi itp, bo jest większą świadomością od ciebie, a ty jesteś jego cząstką, tak samo jak inni. Tak jak ciało jednostki zawiera się w materii – „ciele zbiorowym”,  tak dusza (indywidualna świadomość) zawiera się w duchu zbiorowości. Niektórzy nazywają to także polem morfogenetycznym, kulturą, etc, ale ja używam nazwy duch.

Im bardziej wgłębiasz się w swą podświadomość/nieświadomość tym docierasz do różnych programów swoich i przeszłości zbiorowej (przodków ludzkich, zwierzęcych, roślinnych, żywiołów itd.). Rozumiejąc je, otwierasz swój umysł na świadomość wyższą. W końcu docierasz do pra-początku, jądra istnienia, Źródła, od którego pochodzisz. Wtedy uwolniona z pustki energia zaczyna Cię wypełniać. To zjawisko możesz odebrać jako kundalini, ekstazę, potężne natchnienie, olśnienie. Niektórzy czują niesamowite prądy energetyczne, wypełniające ciało z dołu do góry i na odwrót. Towarzyszą temu ekstremalnie pozytywne, szczytowe emocje, jak wszechogarniające poczucie szczęścia, jedności ze wszystkim, błogości etc. 

Czujemy (choć nie musimy) takie rzeczy, w zależności od stopnia naszej wrażliwości. Tak czy inaczej, nasze jestestwo wypełnia oczyszczony z negatywnych przekonań/iluzji duch – boskość. Jest otwarta łączność, synchronizacja podświadomości – świadomości – nadświadomości, mówiąc inaczej:  ciała  – duszy – ducha.   

Od tej chwili, mając łączność z duchem możemy cyklicznie przeżywać natchnienie. Moc twórcza każe przebudzonemu przekuwać wiedzę i ideę w formę – to może być pisanie, malowanie, taniec, nauka, czy inne przedsięwzięcia. Gotowość do „czynu” powoduje przejście do etapu drugiego.

2. ETAP DORASTANIA

W drugim etapie nie ma już takiego prowadzenia, jest za to nauka partnerstwa. Idziesz z Bogiem ramię w ramię można by powiedzieć. To oznacza, że możesz liczyć na odzew ducha przestrzeni, który wciąż Ciebie obserwuje i gotowy jest pomóc. Ale – wiele decyzji podejmujesz już sam. Innymi słowy, wyrocznie i podpowiedzi nie są takie potrzebne. Snów jest coraz mniej, podobnie jak stanów błogości. Wszystko pozornie wraca do normalności, ale nie do końca, bo mądrość, którą odkrywasz w sobie staje się czymś niezwyczajnym.

Potrafisz trafnie interpretować to wszystko, co dzieje się w Twoim polu doświadczeń, znając język symboli i idei, które są warstwą przyczynową. Jak Adam i Ewa uczysz się rozróżniać co jest dobrem,  a co złem (szkodą), oddzielasz ziarna od plew, odróżniać ideę od jej deformacji. Wiesz już co jest faktem, co urojeniem, które tworzy umysł, uciekając od siebie. Z iluzji, które się rozpadają, rodzi się twoja prawda, twoja droga indywidualizacji.

To co niepotrzebne rozpada się, albowiem energia Niszczyciela działa tutaj jako katalizator zmian i wyjścia ze sfery komfortu. Ludziom toksycznym stawiasz granice, ludzi życzliwych zapraszasz do swojego życia. Umiesz już kreować swoje życie, bo nie jesteś niewolnikiem karmy/przeszłości.

Nazywasz swoje prawdziwe potrzeby i nie ma już innej drogi , jak realizować swoją definicję szczęścia, powołanie duszy. Pamiętaj, że Twoim powołaniem nie muszą być wcale rzeczy uznane w kulturze i religii za „uduchowione”. Wszystko, co robisz dobrze i świadomie, jest duchowością wcieloną w życie. Każdy ma talenty i umiejętności do wykorzystania w świecie – to jest właściwa wskazówka do tego, co masz robić i co sprawia ci satysfakcję.

Dopóki kogoś kopiujesz, dopóty wciąż szukasz swojej wyjątkowości. Może też być tak, że od dawna realizujesz swoje powołanie, ale w niewłaściwy sposób. Wszystko będzie na tym etapie skorygowane, dzięki energii destrukcji, towarzyszącej każdej kreacji, metodą prób i błędów, dochodzenia do mistrzostwa.

3. ETAP MISTRZOSTWA

Na trzecim etapie przestajesz tak czuć Obecność. Możesz nawet mieć wrażenie, że nie ma ducha wokół Ciebie, że jesteś znowu sam. To tylko złudzenie, ponieważ wszystko jest w Tobie. Można powiedzieć, że wróciłeś do początku, ale z innym stanem świadomości. Znalazłeś się – używając języka symboli – na wyższym pierścieniu spirali rozwojowej.

Nie negujesz boskości, skoro jej doświadczyłeś w tej podróży, ale też nie traktujesz jak osobną siłę, której należy składać hołd i odprawiać modły do niej. Gdy zaczynałeś, byłeś dzieckiem we mgle, teraz jesteś samodzielny. Rodzic duchowy, gdy widzi, że dziecko dorasta, usuwa się w cień, dając mu tym samym przestrzeń do rozkwitu.

Uczysz się żyć tak, jakby ducha nie było, jednocześnie nie zatracając swojego człowieczeństwa, wręcz przeciwnie – rozwijając je w świecie. To jest najwyższe wyzwanie dorosłości – samemu być nosicielem światła dla innych, jednocześnie go nie potrzebując. Wcześniej tego Boga szukałeś wszędzie, tylko nie w sobie, dziś już rozumiesz, że jesteś Jego wcieleniem, jak każdy inny człowiek. A skoro tak, jesteś gotowy do wzięcia pełnej odpowiedzialności za życie swoje i kształt świata, bez odwoływania się do sił wyższych.

Paradoksem jest, że one przepływają przez Ciebie, w każdej Twojej suwerennej i świadomej decyzji.

Na tym etapie indywidualne „ja”, które wykuwało się poprzednio, uczy się być „my”, czyli zaczyna podejmować kolektywne działania. Dlatego na tym etapie mamy ochotę dzielić swoją wiedzą z innymi ludźmi, pomagać im w tym samym procesie, inspirować do lepszych zmian. To etap uziemienia.

Mówiąc metaforycznie, wcześniej człowiek wznosił się do Boga w swej podróży duchowej, potem Bóg zstępuje do człowieka, stając się z nim jednością na Ziemi.

❤

Farida Sorana

Jestem trenerką rozwoju osobistego i duchowości, pomagam w pracy z podświadomością i jej programami, obszarem cienia, snami, odnajdywaniem wewnętrznej nawigacji, osiąganiem celów życiowych. Więcej 

Chcesz umówić się na sesję telefoniczną ze mną? Napisz: farida.sorana@gmail.com 🙂