Dziś chciałabym się skupić na tym, co religie i różne ich odłamy nazywają upadłymi istotami duchowymi – demonami, czarnymi aniołami i tak dalej.  Nie są one niczym odrębnym od człowieka – są tak naprawdę wypartymi w nieświadomość aspektami jego Jaźni a ściślej – Ducha – Świadomości Duchowej, tym co współczesna ezoteryka nazywa Wyższą Jaźnią. Nietrudno zatem połączyć fakty – cień to jednocześnie archetyp, ubranie, które reaktywna nieświadomość nakłada z automatu na uwięzioną istotę duchową w obrębie nieakceptowanych (odrzuconych przez ego) aspektów psychiki.  Obecność istoty upadłej w archetypie cienia, daje czasem wrażenie niezwykłej autentyczności i realizmu w kontakcie z tą częścią naszego Ducha.  Po za klasycznymi przejawami cienia, które doprowadzają nas do przerażenia, obrzydzenia, wstydu, poczucia nienawiści do siebie, w skrajnych przypadkach wyodrębniamy demoniczne opętania.

Z kolei zintegrowany – pokochany i zaakceptowany cień to nie tylko wielka lekcja wybaczania i miłości w stosunku do siebie i bliźnich, to jednocześnie proces „zbawiania” czy też rozjaśniania duchowych istot upadłych z Szatanem na czele. Szatan – to Duch postrzegany przez człowieka w fazie upadku, najgłębszy cień zbiorowego umysłu ludzkiego, rana zbiorowej jaźni, przyczyna upadku i zerwania więzi z Bogiem. Symbolizuje wyparte aspekty świadomości każdego człowieka i jednocześnie najbardziej brutalną prawdę o nim samym… To najbardziej potępiona istota jaka istnieje w świadomości ludzkiej i …najbardziej odrzucona, związana archetypowo z brakiem akceptacji śmierci i niedoskonałej cielesności, z powodu której zresztą wylądował w „piekle” – czyli nieświadomości człowieka.

Innymi słowy Szatan – to nieakceptowany przez człowieka przejaw Bożej miłości, widzianej przez pryzmat cierpienia i ciemności z powodu  braku wiedzy o przyczynach, niedojrzałości człowieka i lęku przed „Nieznanym”.

Ponieważ w wymiarze duchowym czas nie biegnie liniowo, możemy na spirali duchowej jaźni zauważyć, że  archetyp naszego cienia na różnych „wysokościach” wygląda inaczej. Na samej górze (przyszłość z perspektywy fizycznej) jest po prostu  rozświetlony, ukierunkowany na służbę jaźni, nie utraciwszy przy tym  co najciekawsze swoich atrybutów, które wcześniej niszczyły nasz umysł i były źródłem wszelkich toksycznych wzorców , cierpienia i destrukcji. Rozświetlony cień ujawnia czysty obraz  Wyższej Jaźni, archetyp zintegrowanego człowieka – Ciała i Ducha w stanie łączności z Bogiem.  To świadomość na poziomie miłości, która wyszła ze wszystkich podziałów i dualizmów, które były przyczyną cierpienia.  To człowiek w stanie harmonijnej jedności, który rozjaśnił wiedzą ciemną, demoniczną stronę swojego umysłu, przyjął i poznał całą prawdę o sobie, rozwalając wszystkie iluzje i projekcje.

Posłużmy się prostym przykładem. Jeśli naszym cieniem jest morderca, to  widzimy go, w zależności od stopnia wgłębiania się w swoją jaźń, w różny sposób  – od archetypów zwierząt o morderczych skłonnościach – np atakujące rekiny, potwory itp  po klasycznie obrazy psychopatycznych morderców.  Możemy w snach i myślach wystąpić w roli ich ofiary bądź też to my wcielamy się w skórę cienia i mordujemy innych, napawając się wszelkimi zakazanymi emocjami (w świadomym stanie brzydzimy się i nie dopuszczamy takich myśli o sobie). Gdy aktywnie pracujemy ze swoim cieniem starając się go pokochać, zaakceptować i tym samym zintegrować go w swojej psychice i jaźni, dokonuje się najważniejszy proces  transformacji ciemnej strony naszej natury.  Jak duchowy alchemik, cierpliwie wydobywamy z ciemności światło. Morderca z powyższego przykładu przestanie z czasem mordować, ale zacznie nam się jawić np jako obrońca. Ktoś, kto umie zabijać, ale nie jest już ślepą zbuntowaną siłą, dążącą do destrukcji i rozłamu, lecz tym, który nad tą siłą potrafi zapanować i ukierunkować w służbie harmonii i dla dobra ogółu. Największy morderca ma potencjał bycia najskuteczniejszym obrońcą, wykorzystującym swoje niszczycielskie talenty w ochronie słabszych. Nie powinno zatem dziwić, że końcowym efektem transformacji cienia – mordercy, będzie np Szlachetny Wojownik albo Szlachetny Strażnik, walczący w słusznych sprawach. Gdy taki bohater pojawi się w naszych myślach, marzeniach, snach albo wizjach, gdy odkryjemy ten archetyp w sobie samym, zrozumiemy, że ten ktoś zawsze w nas tkwił, jednak dopiero teraz jest w stanie rozwinąć cały swój potencjał i przemówić przez nas.  Efekt przemiany  jest symbolizowany poprzez skarb, którego strzeże smok czy inny potwór (archetyp cienia) w  bajkach na całym świecie. Jest Bestią, która pod wpływem miłości Pięknej, zamieniła się we wspaniałego księcia – to nasz scalony Duch, dzięki któremu wchodzimy na poziom świadomości duszy – łączności z Absolutem.

Gdy praca z Cieniem jest ukończona – rozjaśniliśmy nie tylko ciemną stronę naszej psychiki, ale i Ducha – czyli wedle terminologii religijnej –  również „upadłą” istotę, która jako duchowa część naszej jaźni towarzyszyła nam w archetypie cienia. Ta upadła istota, będzie w końcu mogła przejawić się w swojej najwspanialszej postaci i służbie, do jakiej została stworzona przez Boga. Wcześniej postrzegana przez ego jako zbuntowana i potępiona a więc odrzucona, z powodu strachu, wyparcia i braku wiedzy o jej paradoksalnej naturze, poprzez pracę nad wychodzeniem z generujących cierpienie dualizmów – ukaże się  jako archetyp Wyższej Jaźni – to może być Opiekun, Anioł Stróż, Bóstwo, Mesjasz – czyli Bożego łącznika dedykowanego specjalnie nam. To tzw scalone ciało duchowe człowieka.  Bo w końcowej fazie integracji wszystkich odkrytych aspektów Psyche,  nasz Duch również się integruje, wychodzi z podziałów na jasną i ciemną stronę – i zostaje pryzmatem, przez który będziemy w stanie doświadczyć ŻYWEJ obecności Boga. Jednocześnie odkryjemy, że atrybutami prawdziwej tożsamości  i powołania- są talenty oraz dary,  którym patronuje tenże właśnie boski archetyp Ducha.  Tenże proces, na poziomie duchowych archetypów opisuję w cyklu artykułów: „Klucz do Alchemii Upadłych. Mandala Cienia”