Comfreak z Pixabay
Nowy Rok to czas odejścia starego i narodzin nowego czasu. Narodziny symbolizują nową przestrzeń życiową, szanse i pomyślność w realizowaniu marzeń. Wielu ludzi robi w tym czasie listę zadań. W tej liście wymienione się cele w rozwoju osobistym, zawodowym, uczuciowym. Osobiście, zapał do ich realizacji miałam tylko w styczniu 🙂 Czasem mało co się z tej listy spełnia, a życie idzie w zupełnie innym kierunku. Dlaczego?
Plany mogą być odbiciem nie tylko niewiedzy ale i ograniczeń „ja”. Tymczasem rozwój duchowy te ograniczenia pokonuje. Dlatego człowiek dojrzewający ma ogólnie zarysowany cel, który wypływa z serca – duszy, ale szczegóły pozostawia sobie i mądrości przestrzeni. Adept wie, że w przyszłości może mieć inny stan świadomości i wiedzy – w związku z tym potrzeby, jak i wiele okoliczności ulegają zmianie, zgodnie z naturą życia, które jest ruchem, płynięciem. Dlatego warto się skupiać na tym, co jest do zrobienia tu i teraz, albowiem to, co obecnie wypływa z wnętrza, jak i otoczenia zewnętrznego, jest kreacją gotową do wcielenia w życie.
Żyjemy w kulturze, która gloryfikując indywidualność, odrębność i moc twórczą jednostki na różnych poziomach życia, trochę zapomina o tym, że człowiek istnieje w ramach szerszych sił. Psychika funkcjonuje w ramach większego pola świadomości zbiorowej – ducha, z kolei ciało wyraża się w ramach przestrzeni większej – materialnej. Materia jest świątynią ducha, jego możliwością wyrazu, z mniejszymi lub większymi zniekształceniami, które powoduje uniwersalna nieświadomość, „czarne dziury’ naszej niewiedzy.
Człowiek funkcjonując na granicy obu światów – ducha i materii, zachowuje się jak ich niesforne ale i zalęknione dziecko. Próbuje swoich rodziców wytresować, nagiąć do swojej woli, wejść na głowę, zaklinać w rytuałach, zasłużyć na ich miłość, otrzymać dobroć i pomyślność. Innymi słowy, wybłagać cukierki. Znamy to z wychowania każdego dziecka, prawda? Ale nie zauważamy tego, że człowiek dorosły, w kontakcie z Rodzicem symbolicznym – duchem i materią, powtarza te same wzorce z dzieciństwa.
Wzorce te, są oparte na głębokim lęku przed cierpieniem, a to rodzi pragnienie kontroli. Człowiek próbuje wybłagać czy zaprogramować w różny sposób szczęście, bo nie wierzy w to, że posiada siłę sprawczą, która pomoże mu pokonać przeszkody. Dużo łatwiej jest przerzucić ją na byt wyższy. Przypomina to nieco bezradność dziecka, przyzwyczajonego do tego, że rodzice wszystko za niego zrobią. Dopiero w kontakcie z osobistym Niszczycielem, inicjacją staje się obudzenie nowych działań w miejsce tych, które okazały się bezużyteczne. A czasem niewiele trzeba skorygować, by iść we właściwym kierunku. O tym paradoksie opowiada chociażby film „Cube”, w którym osoba niepełnosprawna, nie robiła nic, by się wydostać z morderczej pułapki. I jako jedyna z całego zespołu ludzi, została uratowana. Oczywiście nie chodzi w życiu o to, by pozostać bezczynnym, bo człowiek jako przedłużenie „Góry”, ma być jednocześnie działaniem ducha w materii. Chodzi o zaufanie do siebie i do Jaźni, o czym opowiadam w wielu moich artykułach.
Jak to działa w praktyce? Opowiem na własnym doświadczeniu. W młodości przez jakiś czas stosowałam techniki programowania swojej podświadomości na określone cele, by osiągnąć spełnienie planów. Przekonałam się, że niektóre z tych rzeczy się wydarzały a niektóre nie. Wśród rzeczy, które się wydarzały, większość prędzej czy później rozpadała się jak domki z kart. Nie rozumiałam dlaczego tak się dzieje i nerwowo szukałam kolejnych sposobów na osiąganie celów, nie widząc zupełnie tego, jak wielki brak zaufania, lęki i pragnienie kontroli przemawiały przez moje intencje.
Ostatecznie, na dnie mojej ciemnej nocy, wiele rzeczy na różnych poziomach życia legło w gruzach, bez względu na starania. Mój duch zaczął się przebijać przez to wszystko, co zostało zniszczone, otrzymując wreszcie przestrzeń do wyrażenia prawdy. Moje życie było w rękach Jaźni. Ale to oceniłam dopiero po wielu latach, gdy dotarłam do takiego punktu życia, w którym spogląda się na przeszłość z góry, jako odpowiedzialny kreator, a nie z dołu – jak męczennik.
Niektórych wyborów żałuję, bo mogłam uniknąć zaułków na drodze, gdybym tylko była bardziej przygotowana do życia – zarówno w aspekcie szans, jak i zagrożeń, których nie ma co idealizować. Tym niemniej w błędach jest ukryta wiedza, która zaprowadziła mnie do tego miejsca, w którym jestem. Przekonałam się, że duch czuwał nade mną w każdym piekle jakim byłam, obojętnie czy fizycznym, psychicznym czy duchowym. Był przy mnie, gdy wyłam w nicość i pustkę, albo gdy widziałam już tylko dręczące cienie i demony. Balansując na skraju przepaści, On był tą siłą, która pozwalając mi to robić, jednocześnie dbał o to, bym nie upadła. I przemawiał do mnie na wiele sposobów – w snach, wizjach, przez innych ludzi, ale początkowo nie rozumiałam jego symbolicznego języka. Manifestacji energii nie da się zresztą racjonalnie wyjaśnić, choć próbowałam, nie wiedząc wtedy z czym mam do czynienia. Sprawdziło się jednak powiedzenie, że „po owocach” poznaje się doświadczenie duchowe.
Faktem było, że dzięki żywej Obecności, jaka się wyłoniła z pustki, zaczęłam powoli wychodzić z nocy i stanu śmierci psychicznej, rodząc się do nowego życia. Życia bez paraliżującego lęku, bez obsesyjnego pragnienia kontroli, w oddaniu boskiemu mistrzostwu, które trwało jakiś czas prowadząc mnie do pełnej samodzielności. Będąc już w świadomym kontakcie ze swoim wewnętrznym głosem, wewnętrznym „Mistrzem”, słysząc jego przekazy i coraz lepiej rozumiejąc wizje, jakie mi zsyłał, zaczęłam zadawać mu różne pytania, chcąc uporządkować swoje doświadczenia. Chciałabym się z Wami podzielić tym, co mi powiedział pewnego razu. Nie musicie się z tym zgadzać, ale u mnie ta perspektywa zdała egzamin. Zapytałam:
– Dlaczego pewne rzeczy się spełniały w wyniku działań energetycznych, afirmacji, wizualizacji itd, a inne nie ?
– W pierwszym przypadku – wyczuwałaś wolę swej duszy, która i tak by się dokonała, bez względu na starania mentalne. W drugim przypadku Twoja wola nie była zbieżna z wolą przestrzeni, dlatego się nie spełniła. Pamiętaj, ja jestem przyczyną, Ty jesteś skutkiem.
– To znaczy, że człowiek nie ma wolnej woli ? – zapytałam zdziwiona.
– Człowiek ma wolną wolę – jest ona istotą jego dorosłości – ale funkcjonuje w ramach reguł zbiorowych, które są jego naturalnym ograniczeniem. Dzięki wolnej woli, człowiek może decydować, jak urzeczywistnić na ziemi swoje powołanie, wolę wyższą (duszę). Ma prawo popełniać błędy i uczyć się swoje powołanie wyrażać coraz doskonalej, osiągając mistrzostwo w przemianie rzeczywistości.
Zrozumiałam wtedy, że walcząc całe życie z „wolą wyższą”, próbując ją nagiąć do życzeń swojego ograniczonego, zalęknionego i znerwicowanego ego, pakowałam się w różne piekła. W takim stanie, spełniało się to co fałszywe, co było efektem mojej niewiedzy i błędnych założeń na temat rzeczywistości. Jednak niektóre nieszczęścia, które mnie dotknęły, okazały się też trampoliną do lepszych wyborów w przyszłości i kopalnią pozytywnych potencjałów. Przestałam na siłę forsować rzeczy, które wcale nie były „moje”, tylko stratą czasu, ślepą uliczką.
Nauka zaufania wewnętrznemu Mistrzowi polegała wtedy na tym, że po raz pierwszy świadomie poszłam w kierunku, który został mi wskazany. Pomimo, że wydawało mi się to absurdalne i odbiegające od tego, do czego dążyłam wcześniej. Przekonałam się, że poczucie absurdalności było jedynie iluzją, naturalnym buntem ego, syndromem jajka mądrzejszego od kury. Krok po kroku, cel wskazany mi przez Jaźń, urzeczywistniał się na zgliszczach starego życia. Zaczęłam odkrywać język duchowy, swoje zadanie i miejsce w świecie. Towarzyszyła temu nauka symbolicznego odczytywania snów, przekazów, wizji, jak również wydarzeń życiowych. Zauważyłam szybko, że to co dzieje się w moim życiu wewnętrznym, potwierdza w życiu zewnętrznym. Wsłuchując się w siebie, zaczęłam dostrzegać, jak otrzymuję rezonujące odpowiedzi z otoczenia.
Dla przykładu – miałam wizję czy niezwykły sen, przekaz od ducha, a potem w zachwycie doświadczałam dalszego rozwinięcia w życiu, poprzez pojawienie się natychmiastowych odzewów – niesamowitych „zbiegów okoliczności”, odpowiednich ludzi, słów, wiedzy, wydarzeń. Gdy czułam Miłość płynącą z Jaźni, otaczającą mnie ciepłem i bezpieczeństwem, synchronicznością czyli potwierdzeniem dodatkowym, było otrzymanie spontanicznych słów miłości od innych ludzi, w tym samym niemal czasie. To zdumiewało mnie, ale i było dowodem na to, że funkcjonujemy w istocie zbiorowej, obecnej w każdym ze swych elementów. Innymi słowy, każdy człowiek jest indywidualnym wyrażeniem ducha, unikalnym aspektem, nawet, jeśli nie zdaje sobie z tego sprawy.
Zaczęłam widzieć wyraźnie, że życie jest dialogiem korony (ducha) i korzeni (materii). Konarem tego mistycznego Drzewa, pomostem przepływu idei w fizyczną rzeczywistość, ich miłosną tęczą jest człowiek. Ta perspektywa okazała się dla mnie prawdziwą magią, żywą medytacją, ucieleśnioną modlitwą, która nie potrzebuje żadnych próśb, bo w swej istocie jest już ich spełnieniem.
Przestałam narzucać sobie wygórowane cele – zaczęłam wykonywać to, co na dany dzień wypływało ze mnie. Nauczyłam się wsłuchiwać w siebie i rozpoznawać kiedy jest odpowiedni czas na zrobienie danej rzeczy. Wcześniej, zawsze siebie do czegoś zmuszałam i miałam pretensje, że czegoś nie zrobiłam. Miałam też pretensje do świata, gdy coś nie zadziało się po mojej myśli. Nie potrafiłam odpoczywać, bo czułam się „winna”, że nic nie robię. Miałam poczucie, że jeśli nie działam, to coś tracę. Nie potrafiłam się cieszyć chwilą, ponieważ bałam się, że za chwilę dotknie mnie nieszczęście. Ze strachu więc próbowałam siebie tresować. Innymi słowy, uprawiałam przemoc na sobie. Naiwnie wmawiałam sobie, że to jest rozwój.
Zrozumiałam, że rozwój duchowy zaczyna się wtedy, gdy człowiek kończy swoje roszczenia względem świata, gotowy wyjść naprzeciw swym lękom i błędnym przekonaniom fałszywej tożsamości. Otwiera się na nieznane, melodię swojej duszy, która dla ego będzie zawsze przekraczaniem granic swojej aktualnej świadomości i formy wyrażenia się. Dusza jest powołaniem boskim, w jakim świadomość człowieka może się odnajdywać coraz głębiej i szerzej.
Dlatego na zakończenie, życzę sobie i Wam, trochę na przekór noworocznym trendom 🙂 – nie robienia zbyt szczegółowych i ambitnych planów na wyrost, bo po co się potem frustrować, gdy życie pokazuje co innego 🙂 Nie zawsze forma, jaką wybieramy, by spełnić swe marzenie okazuje się tą najlepszą. Ta sfera potrafi czasem bardzo zaskoczyć. Życzę uwolnienia się od przymusów i wsłuchania się w siebie, w spokoju, akceptacji i zaufaniu do Jaźni. Z czasem przyjdzie szersze rozpoznanie i skuteczne płynięcie w nurcie, którego wszyscy jesteśmy częścią. Gdy dotrzesz do swojego osobistego mitu, idei, która daje sens duchowy jestestwu, życie pomoże Ci ją ucieleśniać, prowadząc nowymi drogami. Oczywiście, nie zawsze są one usłane różami. Czasem napotkasz na nich wyboje i czarne dziury, a otoczenie będzie Cię próbować odwieść od siebie samego. To nieświadomość stawia opór przed lepszą zmianą. Pojawią się kryzysy niezależne od Ciebie, ponieważ Twoja droga krzyżuje się z drogami innych.
Gdy coś się nie uda, albo załamie, to nie znaczy, że masz z tego zrezygnować. Jeśli czujesz swoje powołanie, to tak jak z graniem na instrumencie – szlifujesz swój talent i pozwalasz też sobie popełniać błędy – dzięki nim wiesz, co udoskonalić na przyszłość. Czasem potrzeba lat na to, by znaleźć najlepszą formę wyrażenia swych umiejętności. Duch w podróży wewnętrznej pomoże Ci odnaleźć ideę, która staje się Twoją pasją, natomiast osobista droga w materię ma na celu znalezienie dla niej odpowiedniego kształtu.
❤
Farida Sorana
Jestem trenerką rozwoju osobistego i duchowości, pomagam w pracy z podświadomością i jej programami, obszarem cienia, snami, odnajdywaniem wewnętrznej nawigacji, osiąganiem celów życiowych. Więcej
Chcesz umówić się na sesję telefoniczną ze mną? Napisz: farida.sorana@gmail.com 🙂
Przed przeczytaniem tego wpisu rozmawiałem telefonicznie z osobą,która zalecała nie robienia noworocznych postanowień,planów…no i proszę,”zbieg okoliczności”-tu też w życzeniach noworocznych „żadnych planów”;słowem:PUŚĆ,A SAMO PRZYJDZIE…
Wciągają mnie takie teksty;
Pozdrawiam… z oczekiwaniem na dalsze tematy.
Marian vel Mirek
Ano widzisz, mądrość przemawia z Ciebie do Ciebie <3 wystarczy tylko słuchać znaków, być uważnym a odpowiedzi same przyjdą 🙂 pozdrawiam serdecznie !
Temat sprzed 5 lat niemalże, a dla mnie teraz jest Nowy Rok w środku trwania 2020 roku, jak widać nie ma znaczenia czas liniowy dla progresu, trzeba z Życiem brać się za bary czy to styczeń czy czerwiec…Farido jesteś THE BEST 🙂
Ale Ty to wszystko świetnie opisujesz, od razu wszystko się porządkuje w umyśle.
Opisy są rewelacyjne, w kilku miejscach się wzruszyłem, kiedy opis tak doskonale odzwierciedlał moje własne doświadczenie.
Dziękuję!!! 🙂
Dziękuję i cieszę się bardzo <3 pozdrawiam serdecznie <3
Twoja ścieżka Farido, jest już pięknie wytyczona, a ja ogromnie się cieszę czytając Twoje posty, bo one uczą mnie, także i tego, że i moja – ledwie zarysowana ścieżka – pięknie się rozwinie. Rok temu dostałam od mojego Ducha polecenie nauczenia się zupełnie innego sposobu myślenia, a ponieważ się opierałam, to bolało i trwało to AŻ rok. Duch pozbawił mnie złudzeń, rozbił wszystkie mury jakimi się otaczałam, rzucił na dno rozpaczy i nawet trochę mnie w tej rozpaczy „wytarzał”, a na końcu pokazał mi, że 99% tych piekieł rozgrywało się wyłącznie w mojej głowie. Otoczenie ledwie się mną zainteresowało, a ja już prawie chciałam się z pracy zwalniać, żeby jak najdalej uciec od… siebie. Jak już tę lekcję pojęłam, dotarłam do tego cichego, spokojnego miejsca, gdzie pali się Boska iskra. Plany na ten rok? Teraz mam się uczyć nowych form kontaktu z tym, co uniwersalne. A synchroniczności? Czy wiesz Farido, że kilka Twoich ostatnich postów jest dosłowną odpowiedzią na moje pytania i prowadzą mnie po poziomach świadomości, głębiej i głębiej? <3.
Wróciłam na chwilę do Junga, żeby jeszcze raz dokładnie zrozumieć funkcjonowanie zbiorowej nieświadomości i do Josepha Campbella z jego przeobrażeniem (inicjacją) mitycznego bohatera. Przemyślałam, a na końcu wszystko to odrzuciłam i zostałam z moją Wyższą Jaźnią, z moim Duchem. Ta ścieżka dopiero się nieśmiało rozwija, gdzie ona mnie zaprowadzi…? Już nie mogę się doczekać. I Twoich nowych postów też 🙂
Zaprowadzi Cię do swojej Duszy kochana. Nie musisz czytać książek i myśleć, że czegoś nie rozumiesz, jeśli w Tobie Duch otwiera Księgę, wystarczy mu zaufać i słuchać. To On Ciebie zaprowadzi do każdej wiedzy, która jest Ci potrzebna, w tym czasie, w którym jesteś gotowa. Nie potrzebujesz żadnego Mistrza poza Nim
<3
Tak, wiem. Moje przemądrzałe ego też już to zrozumiało 🙂
To teraz będzie z górki, zobaczysz 😀
Dziś malowałam tęczę a przed chwilą dowiedziałam się od Ciebie ,że człowiek jest pomostem ,tęczą między duchem a materią,niesamowita synchronizacja :)dziękuję
wow, ale fajnie wyszło z tą tęczą <3 jeden Duch, ludzie połączeni w Nim <3 dziękuję
Przypadki nie istnieją…tak, coraz częściej wychodzę z takiego założenia.. Dziękuję, cudny artykuł..
Szczęśliwego Nowego Roku 🙂
Dziękuję i wzajemnie <3
Pieknie opisane. Lezka w oku sie kreci gdy sobie przypomne jak sie szarpalam i narzekalam na moj los jakis czas temu. Wlasnie gdy zaczelam pisac ten komentarz to przypomnial mi sie moj drugi porod 🙂 Polozne kazaly mi przec i nic z tego nie wychodzilo. Tak jakby caly proces urywal sie w polowie. Widzialam ich zaniepokojone twarze. W pewnym momencie poczulam impuls, sile… i urodzilam bez problemow. To byl wlasnie ten wlasciwy moment. Od niedawna ucze sie ufac i rozumiec, ze nie wszystko da sie kontrolowac. Co ma sie urodzic to sie urodzi gdy przyjdzie na to odpowiedni moment 🙂 Dziekuje Ci Farido za tego bloga i zycze owocnego podazania wraz z WJ
Dzięki Ci bardzo i Tobie również życzę tego samego – zaufania do WJ, który stoi zawsze na wysokości zadania jak widać <3
Fenice . ja mialam podobny moment podczas porodu ….okazało sie ,ze mialam przeć zupełnie odwrotnie od tego co mówily położne i lekarz.;-)
Dziękuje bardzo, zrozumiałam dlaczego nie muszę codziennie ćwiczyć Yogi bo duchowość to nie trenowanie własnego ciała , duchowość to dojrzewanie do miłosnej relacji
ćwiczenia ciała są czymś pięknym o ile nie prowadzą do gwałtu na sobie samym 🙂 nie zawsze ciało ma ochotę ćwiczyć i trzeba to uszanować <3 no i same ćwiczenia nie prowadzą do wzrostu świadomości, musi być współpraca nie tylko z Ciałem ale Duchem <3
Piękne z-rozumienie, dziękuję za podzielenie się nim 🙂 <3
do usług <3
Nie wszystko do końca zrozumiałam, ale chyba nie muszę … Wystarczy, że to czuję 🙂
Zadziwia mnie to, jak nie ma przypadków. Jak odpowiednie słowa pojawiają się w odpowiednim momencie 🙂
Dzięki 🙂
serce czuje prawdę, intelekt weryfikuje w życiu tą prawdę 🙂 wtedy pojawia się rozumienie 🙂 pozdrawiam serdecznie <3
Wszystkiego pięknego .. i najlepszego w nowym 2016 roku
dziękuję kochana i wszystkiego najlepszego, szczęscia, zdrowia i spełnienia <3
Kochana Farido;
Cieszę się, że trafiłam na twoją stronę. To co piszesz Ja tak mam od jakiegoś czasu. Co prawda pierwszy raz w tym roku zrobiłam plany, a raczej zapisałam to co oczekuje ode mnie moja dusza. Po tym jakie ja sama piekło sobie stworzyłam. Teraz postanowiłam z głębi mojej jaźni wyjść z tego i znowu być sobą. Znalazłam swój boski plan i widzę jak życie i ludzie mnie do niego prowadzą. Ale wiesz mi musiało dojść do tego, że nabawiał sie guza w nadnerczu, żebym to zrozumiała i przeanalizowałam swoje życie.z poziomu wyższej świadomości. Piszesz piękne i wychodzące z głębi twojej jaźni artykuły. Widzę to moimi oczami. Podobnie jak ja otrzymujesz sygnały i odpowiedzi od wyższego Ja. To jest piękne. Od kilku lat też prowadzę bloga http://zakletewrota.blogspot.com/ .
Kochana Syllo, każda ciemna noc poprzedza dzień,… ja też przeżyłam nieszczęścia, które mnie kompletnie dobiły, zniszczyły. Ale dzięki temu przewartościowałam wszystko 🙂 Drogi mamy podobne, w końcu jeden Duch rozszczepia się w nas na różne kolory 🙂 pozdrawiam serdecznie <3
Bardzo szczerze i bardzo fajniste, jedynie może za długie…
A najciemniej zawsze przed świtem…
serdecznie z Francji i noworoczne pozdrowienia,
dziękuję bardzo i również serdecznie pozdrawiam, życząc najlepszego w Nowym Roku <3
Najlepszego z Francji – elegancji !
Przepięknie napisane, ja całe życie planowałam np. przeczytałam w gazecie lub internecie że kasza jaglana jest zdrowa to ją jadłam na słodko codziennie rano przez trzy lata aż nie mogę teraz na nią patrzeć, tak samo było z ćwiczeniami, no wszyscy mówią że fitness to idę na fitness a tak mi się nie chciało ćwiczyć.
Większość rzeczy zaplanowana, rozpisana na kartkach, jak to mnie męczyło ale wydawało się że bez tego zginę na tym świecie, zapomnę załatwić, coś ucieknie, przepadnie. Bardzo dziękuję za artykuł, czekam na następne i życzę w Nowym Roku dalszego rozwoju
Ja tak samo wpadałam w takie skrajności 🙂 szarpiemy się niepotrzebnie 🙂 Dziękuję i wzajemnie <3
Farida,dziękuję Kochana za wszystko, o czym piszesz, to mnie buduje i wzmacnia <3
Tak pięknie opisałaś, że ON powiedział Ci to, powiedział Ci tamto… z jednej strony mam żal, bo do mnie nic nie mówi (a ściślej nic nie słyszę), ale… Przed Nowym Rokiem moja znajoma coach napisała w swoim blogu o „mapie marzeń” – żeby robić, bo to pomaga osiągać cele. Pomyślałem, że jak ją lubię, to kompletnie się z nią nie zgadzam, bo moim zdaniem robienie takich noworocznych map myśli, czy jak zwał to strata czasu i prosta droga do późniejszych frustracji. No i masz…trafiłem na taki oto artykuł. Taki zbieg okoliczności 🙂
Wyższa Jaźn może rozmawiac z człowiekiem przez myśli, inspiracje, wizje i sny (człowiek najczęściej to wszystko olewa albo myśli że to jego „wyobraźnia”, tymczasem warto pamiętać, że umysł ego zawiera się w umyśle nadświadomości, więc Duch komunikuje się z człowiekiem poprzez myśli , rozmowę wewnetrzną, wyobrażenia itd.
Może się też komunikować poprzez materię – świat. I to sa synchroniczności, czyli własnie to, co opisałeś powyżej, gdy dostałeś potwierdzenie swojego wniosku 🙂 nie ma zbiegów okoliczności 🙂 <3
Piękny i inspirujący tekst. Ja sam wieeele lat temu wszedłem w rozwój duchowy (tak mi się przynajmniej wydawało). Też przeszedłem przez etap stawiania sobie konkretnych celów, ale tylko się umęczyłem i zniechęciłem, niczego bowiem nie osiągnąłem. Zyskałem dużo wiedzy, świadomość też mi się pewnie troszkę rozszerzyła, ale efektów w materii brak, a więc, zgodnie z zasadą „co na górze, to i na dole” (ja ją nazywam świadomością lustra), w moim wnętrzu niewiele się widać zmieniło. To mi uświadomiło, że nie żyję w zgodzie z wolą Źródła, że usiłuję płynąć pod prąd, że mój rozwój duchowy raczej odbywał się przez umysł i ego. Dlatego od paru lat koncentruję się na uzyskaniu kontaktu ze swoim sercem, ze swoją duszą. Niestety, także bez efektów. Nie dostaję żadnych odpowiedzi, nie czuję tej Obecności (zresztą niczego nie czuję), nie mam żadnych podpowiedzi ani żadnego prowadzenia. Jestem jak zabetonowany. Łudziłem się, że w tym artykule znajdę jakiś przepis, instrukcję obsługi, ale wiem już, że nic takiego nie istnieje i każdy musi sam i na swój sposób nawiązać kontakt ze swoją duszą 🙂
dzięki 🙂 jeśli chodzi o nawiązanie kontaktu, to wymaga znajomości symbolicznego języka Jaźni. Wszystko opisuję tutaj, w poradniku, który stworzyłam na podstawie mojego kontaktu z Duszą , i tego jak pracuję z innymi ludźmi w uzyskaniu łączności z WJ : http://forum.ciemnanoc.pl/forum/35/poradnik-do-samodzielnej-praktyki-duchowej/ pozdrawiam 🙂
Cześć bardzo dzekuje bardzo fajnie że trafilam na twój blog
Dzięki, bardzo mi miło 🙂
Farido, piszesz że trzeba rzucić nałogi i dbać o swoje ciało, a co jeśli się tego nie potrafi. Jeśli nałóg jest silniejszy?
Ja jestem typem nałogowca. Gdy zaczęłam świadomie pracować z moim Duchem, on sam wiedział, kiedy będę do tego gotowa. I dał mi znać. I miał rację. Czasem w ciało musi wejsć duch, by ciało dojrzało do zmian, tak było u mnie.
Farido – cieszę się, że trafiłam na Twoją stronę. Odnalazłam tutaj wiele odpowiedzi na pytania. W moim życiu podobnie jak u Ciebie nic nie skutkowało. Próbowałam wszystkiego, by zmienić moje życie na lepsze. Od pewnego czasu dopiero zaczynam to akceptować. Od 2 lat mam sny pełne ssymboli, pracuję nadal ze swoim cieniem. Jestem spokojniejsza. Chciałąby zapytać Cię jednak jakie jest Twoje spojrzenie na pustkę w okół mnie, którą wiem, że sama stworzyłam. Utraciłam mężczyznę ukochanego, nie jestem z mężem, straciłam dom i wszystko, co materialne. Mam dobrze płatną pracę a i nadal, pieniądze „znikają” i jestem na debecie. Pogorszyły się relacje z dziećmi. Pustka to samotność moja…poczucie ciągle odrzucaną przez mężczyzn i pieniądze znikające. Dziękuję już teraz za odpowiedź.
Witaj, każda pustka wokół Ciebie jest oczyszczeniem przestrzeni na nową prawdę, nowy początek, wreszcie – Ducha Bożego, który pragnie Cię prowadzić. Żeby Cię prowadzić, musi mieć oczyszczone pole działania 🙂 wszelkie nieszczęścia są tylko pozorne – one mają Cię skierować na właściwy tor <3
Farido! Nawet nie wiesz jak podziałała na mnie Twoja odpowiedź. Pracuję dużo nad sobą i z moimi dziećmi, ale dotarło do mnie, że wychowana w duchu chrześcijańskim przywiązałam się do „ideałów”. Nie przyjmowałam prawdy o swoich cieniach, traktując je jak obce i demoniczne istoty. Zaczynam siebie odkrywać i kochać na nowo z moimi lękami, problemami. A moje spotkania z WJ są czymś pięknym. Dziękuję Ci!
Witaj Farido:) Czytam i czytam i im więcej czytam tym mniej wiem. W czarnej du.. jestem. Już się zaczęłam nawracać aż trafiłam na to: „Rzekł Jezus: „[..]Temu zaś, kto bluźni przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie wybaczone ani na ziemi, ani w niebie”. Nazwałam go nikczemnym, ohydnym i zdemoralizowanym, pisząc 'dedykacje dla szatana’. I teraz oczywiście myślę, że już nie ma dla mnie ratunku i skończę w piekle, wieczne męki.. Powiedz proszę, że to nieprawda… To wszystko w ogóle mi nie odpowiada. Miałam swojego demonicznego przyjaciela z którym mogłam się bawić,a teraz na kolanach błagać pana i władcę o litość. W sumie mogę, w bdsm się pobawić z Bogiem, a później porzucać w niego śnieżkami. Wykonywać polecenia, a nieszczerze się płaszczyć to co innego. A jak mnie takiej nie chce to ja wcale nie chce do niego iśc i może mnie wsadzać do tego piekła. amen. No to się wygadałam bynajmniej i od razu mi lepiej. Pozdrawiam:)
Aż 'Daddy cool’ Boney M leciało teraz i myślę sobie w punkt o mnie;)
Cześć
Skąd masz ten obrazek na początku artykułu?
To ja jestem chyba na takim etapie. Mam ochotę się poddać bo nie widzę rezultatów swoich działań. Wypróbowałam wiele metod i mam jedynie metlik w glowie.Beznadziejna jestem:-) myśl która chodzi mi po głowie odpuść ten rozwój duchowy nie poczujesz,choćby skały sra..Pozdrawiam Fajnego czlowieka
Byron Katie mówiła: pozwól by życie cię żyło…to racja : ) paradoksalnie tak samo łatwe jak i trudne…złożyć z siebie dar życiu. Jest pani dopełnieniem tego co czytam, przychodzi do mnie to juz jakis czas.Brzmi pięknie, ale umysł obejmuje, a ja tego nie czuje…ale to pewnie 1 krok. No cóż, dylemat z poczuciem winy za odpoczynek to moj powszedni chleb : ) dlatego idę się teraz położyć, a co! : ) pozdrawiam.
tak, opór umysłu to pierwszy krok do zmiany 🙂 przyjemnego odpoczynku 🙂 serdecznie dziękuję.
„Pozwól by życie cię żyło” tak, piękne stwierdzenie 🙂 i prawdziwe 🙂
Dziękuję,muszę wrócić do siebie za bardzo zatraciłam się w innych ludziach,nie myśląc o sobie,swoich potrzebach duchowych i materialnych,czuję coraz mniej energii w sobie,czuję że moje ciało się buntuje,a dusza posmutniała. Więcej takich ludzi jak Ty, którzy dzielą się swoimi przemyśleniami i wiedzą i wpąpowują pozytywną energię bo o to właśnie chodzi,aby cieszyć się że słońce wstaje,wyjść i zatrzymać się na chwilę nie robić nic… nie myśleć tylko zachwycić się budzącym się dniem. Pozdrawiam. Kasia.
Dziękuję, też miałam taki czas w życiu, gdy wszystko na zewnątrz się wypaliło i trzeba było wejść do środka by poszukać tej utraconej cząstki siebie… a potem uczyłam sie odwagi do tego, by tą cząstkę siebie wyrażać, na przekór wszystkiemu, ale przede wszystkim na przekór siebie 🙂 powodzenia <3
Dziękuję.Powstaje i próbuje odbudowę ze zgliszczy.