SPIS TREŚCI:

• 1. Wstęp do Mandali Cienia
• 2. Paradoks Szatana
• 3. Wędrówka Szatana od upadku do zbawienia
• 4. Archetypy Mesjasza: Chrystus, Asklepios, Sziwa, Metatron
• 5. Integracja archetypów cienia w harmonię Ducha i Ciała
• 6. Duch – Świadomość Boga i Jego Ciało – Bogini
• 7. Lucyfer – świadomość dzieląca i walcząca z cieniem
• 8. Zejście Duszy w wymiar fizyczny – oddzielenie Ducha i Ciała
• 9. Sorat – Ten, który udaje Boga
• 10. Lilith – znienawidzone Ciało Boga i zbiorowy cień żeński
• 11. Duch uwięziony w Ciele: Przemoc
• 12. O Niszczycielu, który przebudza – mity pogańskie i monoteistyczne
• 13. Niszczyciel w praktyce. Czy wypada kochać „Szatana”?
• 14. Taniec Życia i Śmierci- Duch w fazie Odrodzenia
• 15. O pierwotnym pożądaniu Ducha i jego seksualności w relacji z człowiekiem
• 16. Cień w rozwoju duchowym – gdy za ciemną kurtyną czeka Absolut

15. O PIERWOTNYM POŻĄDANIU DUCHA I JEGO SEKSUALNOŚCI W RELACJI Z CZŁOWIEKIEM

„Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań? Jezus odpowiedział: Pierwsze jest: Słuchaj Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jedyny. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą (Mk 12, 28–30)”.

Moc, o której Jezus mówi, to oczywiście siła życiowa, związana również z seksualnością.

Dzisiejszy odcinek będzie nieco kontrowersyjny, ponieważ chcę podjąć temat seksualności w relacji duchowej, która po przepracowaniu wszystkich cieni i toksycznych wzorców podświadomości, staje się obrazem łączności ze Źródłem, kanałem, przez który przepływa Miłość w jej wszystkich odcieniach. W oficjalnym dyskursie duchowym naszej kultury, pomija się jednak sferę seksualną w doświadczeniach mistycznych. Nie poruszałabym tego zagadnienia, gdyby nie fakt, że doświadczenia duchowe wkraczają prędzej czy później na obszar seksualności i wywracają do góry nogami utarte poglądy na ten temat.  Ludzie, którzy z tym pracują, wstydzą się i nie rozumieją erotycznego „iskrzenia” jakie się pojawia w snach i wizjach, co więcej, wypierają go, i doszukują grzechu pod wpływem dogmatów religijnych, które z cielesności i seksualności człowieka uczyniły największego demona.

Bo rzeczywiście – przy nieprzepracowanej podświadomości i traumach z przeszłości typu molestowanie czy gwałt, to „iskrzenie” przybiera – zgodnie z zasadą przenośności wzorców na wszystkie poziomy odbioru – formę przemocy w obszarze subtelnym. Objawić się to może „sprośnymi” głosami w umyśle, przemocą w snach, paraliżami ciała o charakterze seksualnym, energetycznymi podczepami i nieprzyjemnymi doznaniami w obrębie czakry sakralnej oraz podstawy i tak dalej.   Ale (i o tym już dogmaty religijne naszej kultury nie wspominają) gdy już prześwietlimy swoją podświadomość, uwolnimy z niej i zintegrujemy swoje pole do poziomu łącznika ze Źródłem, ta sama energia „seksualna”, która powodowała cierpienie, wchodzi już na nowy, wyższy poziom – mistyki. Bo każdy odbiór relacji jest ściśle związany z poziomem świadomości. Przy nieprzepracowanych wzorcach duchowych, o których jest mój cykl Mandali Cienia, doświadczenia „tamtej strony” odbierane przez świadomość toksyczną będą rodzić toksyczne owoce. Gdy poprzez pracę z wzorcami podświadomości wzniesiemy świadomość (naszego Ducha) na poziom archetypu soterycznego, o którym mowa była w poprzednim odcinku, wtedy cały odbiór duchowy będzie mistyką i pełnią – włącznie z obszarem seksualnym, bez żadnych wykluczeń.

Seksualność to najbardziej problematyczna sfera człowieka, źródło blokad, cierpienia, przemocy – których przejawy i duchowy sens wyjaśnię w tym odcinku. I – jak zwykle – jest w tym również paradoks duchowy. Seksualność na poziomie duchowym to źródło mistycznej rozkoszy, która – czy chcemy czy nie – jest przejawem miłości Boga poprzez Ducha (Świadomość) do Ciała, czyli swojej Świątyni – doskonałej Formy (Pustki) – Bogini. Nie mamy prawa Go kastrować, jako, że z jego inspiracji powstało wszystko. Duch jest rodzicem człowieka, jego tzw CIAŁEM DUCHOWYM, na podobieństwo którego powstały gęstsze ciała subtelne i w końcu CIAŁO FIZYCZNE. Nie chodzi oczywiście o wygląd ale centra energetyczno-duchowe, które pokrywają się z narządami cielesnymi człowieka. A więc seksualność jest również integralną częścią natury Ducha (umowny męski pierwiastek kosmiczny) i Jego relacji z Ciałem (umowny żeński pierwiastek kosmiczny) człowieka, co w niniejszym odcinku postaram się udowodnić.  Wszelkie doznania – także i seksualne są efektem przepływu tej samej energii – na planie cielesnym i duchowym jednocześnie.

PIERWOTNA SIŁA, KTÓRA DZIELI I ŁĄCZY

Wszystkie nasze rzeczywistości i wymiary opierają się na sile, która je dzieli i jednocześnie wiąże – pierwotnym przyciąganiu przeciwieństw. Przy świadomości na poziomie ego – zakotwiczonej w dualistycznym postrzeganiu świata – mamy skłonność do dzielenia wszystkiego , łącznie z naszym własnym umysłem. Objawia się to poprzez np. wypieranie swojej ciemnej strony, która na poziomie psychicznym manifestuje się poprzez cienie i alter ego, a na poziomie duchowym poprzez znienawidzone przez religię i ezoterykę demony, szatany, źli kosmici czy inne byty reprezentujące tą sferę. Z kolei przy świadomości, która poznała już swoje cienie i wyszła do poziomu miłości, osiągając tym samym dojrzałość duchową, mamy widzenie świata polegającego na łączeniu tego, co wcześniej dzieliliśmy, w harmonijną jedność. Wcześniej przeciwieństwa wykluczały się w naszym umyśle i projektowaliśmy ten konflikt na otoczenie, na poziomie miłości z kolei, potrafimy dostrzec jak doskonale do siebie pasują i to, co było destrukcyjną walką, zamienia się w harmonijny taniec.

Duch reprezentuje Świadomość Boga, na niższym poziomie to po prostu Świadomość Zbiorowa w wymiarze indywidualnym i zbiorowym. A jego mniejszy wycinek –  to już świadomość indywidualna człowieka („ja”).  Głębiej mamy osobistą nieświadomość i jej chaotyczne siły. Mówiąc obrazowo, jest to mniejszy (bardziej prymitywny, czy jak kto woli – zwierzęcy) wycinek Ducha uwięzionego w Ciele, który z powodu odłączenia od „góry” jawi się demonicznie. Dzięki pracy ze swoją ciemną stroną, rozpuszczamy wzorce podświadomości, które go więziły, dzieliły i fałszowały jego obraz, dzięki czemu może nam się przejawić w postaci scalonej i pięknej. Rozwój duchowy polega między innymi na rozpuszczeniu iluzji, przez które patrzymy na świat zewnętrzny i wewnętrzny. Wgłębianie się w podświadomość, czyli nagromadzony materiał naszej przeszłości, pozwala osiągnąć stan przyszły (świadomość wyższą, poszerzoną). Dzięki temu integrujemy obraz Jaźni – łączymy kosmiczny pierwiastek męski z żeńskim, Ducha z Ciałem. Lub też – wg innego nazewnictwa ezoterycznego – łączymy ciało fizyczne, mentalne i duchowe w jedność, Duch wnika sobą we wszystkie „poniższe” czy też „gęstsze” ciała człowieka. We wschodnich tradycjach duchowych mowa o 7 „ciałach” albo czakramach, które odzwierciedlają stan konkretnych poziomów i obszarów umysłu. Tak naprawdę nie ma dużego znaczenia na ile części siebie podzielimy. Ja wolę podział troisty, ponieważ doskonale odzwierciedla podstawową strukturę umysłu (nieświadomość, świadomość i nadświadomość czy też po prostu Ciało – Psyche – Duch).  

MOTYWACJA DUCHOWA – POŻĄDANIE EGO

Ścieżki mistyczne często kładą nacisk na praktyki wyzbywania się wszelkich pragnień, ale moje osobiste doświadczenia duchowe nieco skorygowały tą interpretację. Po pierwsze każde wyzbycie zrodzi prędzej czy później cienia, a więc przymus konfrontacji, po drugie – nie chodzi o DOSŁOWNE wyzbycie się czyli wyparcie, tylko odkrycie w sobie nadrzędnego pragnienia Boga i powrotu do swojego duchowego Rodzica ,po to, by go wyrazić w relacji ze światem. Dopiero wtedy  inne pragnienia stają się, że tak powiem częścią tego pierwszego i możemy w harmonii realizować swoją istotę.

Często jednak pragnienie Źródła nie jest motywem dla osoby wstępującej na drogę duchową i jest to całkowicie naturalne. Co więc decyduje o tym, że wkraczamy na ścieżkę Ducha? Co sprawia, że zaczynamy wgłębiać się w swój umysł a ściślej – podświadomość? Najczęściej chęć kontroli rzeczywistości i zachcianki ego. To jeden z początkowych wzorców,  którym ulega człowiek, o czym opowiadają mity monoteistyczne. Bo ta sama motywacja kieruje Duchem, co opisałam w szóstej części Alchemii Upadłych oraz siódmej, gdy przedstawiałam dylematy demiurga na poziomie archetypu Sa’ela i Lucyfera. To są uniwersalne motywy świadomości człowieka czyli Ducha niedojrzałego – ujarzmić swój żeński pierwiastek – swoje przeciwieństwo postrzeganego jako największego wroga – materię, ciało i życie, co jak wiemy nie jest możliwe do końca. A niemożność kontrolowania materii, chaos, choroby, śmierć, wszelkie wydarzenia życiowe, które dzieją się poza wolą ego i składają na tzw nieobliczalność życia, są na niższym poziomie świadomości potwornym cierpieniem i traumą. Dlatego Duch buntuje się przeciwko materii i ciału uznając je za niedoskonałe, to samo robi ego człowieka i podejmuje decyzję o „wytresowaniu” podświadomości, swojej ciemnej strony, która jest żeńskim pierwiastkiem. Dlatego mamy pseudo duchowość opartą na afirmacjach, rytuałach magicznych i duchowych, programowaniu podświadomości, wizualizacjach pożądanych scenariuszy przyszłości, i tak dalej. Po to, żebyśmy byli bogaci, kochani, szczęśliwi, zdrowi i spełnieni. Czyli kieruje nami POŻĄDANIE na poziomie ego, które fałszywie nazywamy duchowością .

Bo prawdziwa duchowość jak uczą wszystkie tradycje mistyczne i o czym przekonuje się prędzej czy później każdy adept, polega na duchowej wolności – wyzwoleniu się z nerwicy i toksycznej kontroli rzeczywistości, do której ma skłonność niedojrzały duch (niedojrzała świadomość – czyli duch w upadku). Polega na pełnym zaufaniu i miłości, na płynięciu z nurtem rzeki, otwierając się na żeńską emanację Boga – Nieobliczalność i Nieznane. Bo rzadko kiedy zachcianki ego są zgodne z powołaniem duszy, a to ona posiada wolny wybór, a nie ego „skażone” fałszywą tożsamością, która sprawia, że nie ma ono pojęcia o tym, co tak naprawdę da mu spełnienie i szczęście.

Dlatego ego często dostaje „po tyłku” jak robi coś, co jest niezgodne z matrycą duszy, a prawie zawsze robi, zanim w końcu zmądrzeje i pozwoli się poprowadzić do celu , czyli wyjścia z labiryntu wzorców, które tak naprawdę nim rządzą.
Duch, negując swój żeński pierwiastek czyli stworzoną przez siebie materię, życie i nieobliczalność, również w nią wnika, po to, by ją poznać i kontrolować. Fizycznie, jak wielokrotnie wcześniej wspominałam, to obraz Słońca (Światło Świadomości) wnikającego w podziemia, żeby poznać i rozświetlić ciemności w cyklu dobowym jak i rocznym. To, co nim kieruje to pożądanie nieznanego – tego, co wymyka się spod kontroli i jest chaotyczne, nieuporządkowane, nieświadome. Duch jako męski pierwiastek pragnie dominować bo taka jest jego archetypowa funkcja, pragnie kierować swoim żeńskim pierwiastkiem, bo do tego został powołany. U podstawy jego buntu i nienawiści do swojej Bogini, którą uznaje za niedoskonałą, jest pierwotne pożądanie tego, co jest jego przeciwieństwem. Stąd bierze się gwałt – ponieważ nie może jej ujarzmić przy tym stanie świadomości, to weźmie ją siłą. Pożądanie jest tutaj wyrażone destrukcyjnie i toksycznie. Nawiasem mówiąc mamy to w historii kultury świata, gdy człowiek od początku, zgodnie z instynktem, podporządkowywał sobie wszystko co „słabsze” czyli żeńskie – począwszy od natury, ziemi, zwierząt, skończywszy na własnych dzieciach i kobietach.

POŻĄDANIE PRZECIWIEŃSTWA

Generalnie pierwiastek żeński i męski występuje w każdej strukturze dualnej, na każdym poziomie. Na przykład – na poziomie ego i podświadomości – ego jest męskie, a podświadomość żeńska. Na poziomie rodzica i dziecka, dziecko jest żeńskie (nawet, jeśli to będzie chłopiec) a rodzic męski (nawet jeśli to będzie matka).

Duch, jako archetypowa męska siła kosmiczna pożąda każde swoje przeciwieństwo w jakimkolwiek porządku. Z jednej więc strony mamy Ducha jako Świadomość, to wymiar duchowy, nie mający z natury wyglądu. Wygląd, formę, przestrzeń do wyrażenia się nadaje mu żeński przejaw Absolutu – Bogini. To ona ucieleśnia Ducha, nadaje mu granice, dzięki czemu on może się wyrazić. Doskonałym tego przykładem jest człowiek – dzięki Ciału człowiek ma poczucie odrębności i samoświadomości. A samoświadomość pomimo, ze generuje cierpienie, ma jednocześnie potencjał dojrzewania do relacji z Absolutem. Ponieważ szeroko pojęta Bogini czyli Forma – Ciało, Życie, Materia, Przestrzeń z natury jest nieświadoma, Duch jako Świadomość pragnie ją wypełnić sobą. Na poziomie biologicznym wyraża się to poprzez pożądanie mężczyzn skierowane do ciał kobiet, ujarzmiania materii, zdobywania ziem, kobiet, bogactw itd. Na poziomie duchowym Duch pragnie rozświetlić świadomością całą materię, stąd ludzie z aktywnym męskim potencjałem mają skłonność do penetrowania świata, jego klasyfikacji, poznawania i rozkładania na czynniki pierwsze. Na poziomie indywidualnym stanowi to motywację do wgłębiania się w siebie – czyli szeroko pojętego rozwoju osobistego – wejścia w swoje nieuświadomione obszary – które w tym porządku są żeńskim pierwiastkiem umysłu.

RELACJA MIĘDZY ŻEŃSKĄ A MĘSKĄ SIŁĄ KOSMICZNĄ

Esencją męskiego pierwiastka zawsze jest aktywność, dominacja,  pożądanie, chęć podporządkowania sobie, pokierowania i rozświetlenia świadomością wszystkiego, co nieświadome.  Jak również w negatywie – przy niedojrzałej świadomości – przemoc, gwałt, siła wycelowana w żeński pierwiastek – Ciało i Materię. Esencją żeńskiego pierwiastka z kolei jest  uległość, łączenie, miłość bezwarunkowa i chęć podporządkowania się, poddanie i przyjmowanie. Ale też chaos, dzikość, reaktywność przy niedojrzałej Bogini. Symbolem męskości jest Słońce, a symbolem żeńskości Księżyc, który świeci blaskiem słońca, przyjmuje jego światło. Słońce jest zapładniające, a księżyc brzemienny, stąd fazy księżyca. Stąd też czarna strona księżyca – nów – symbolizujący boginię – czyli podświadomość – pustkę (kosmiczne łono) i ciemność czekającą na zbawcze słońce, na rozświetlenie światłem Świadomości. Archetypowo to też ogień i woda, niebo i ziemia, plus i minus, Ying i Yang, jasność i ciemność, dzień i noc, poznane i niepoznane, śmierć i życie itd.

Relacja między męskim i żeńskim pierwiastkiem jest efektem pierwotnego dualizmu i dotyczy wszystkiego, co istnieje – przenika wszystkie wymiary fizyczne i niefizyczne, jakiekolwiek relacje, struktury i systemy. Może być toksyczna albo harmonijna, zależy to od stopnia przepracowanych wzorców, a więc poziomu świadomości. Cały mój cykl Mandali Cienia to opowieść o wzorcach duchowych, przez pryzmat których patrzymy na żeński pierwiastek – od toksyczności i dzielenia, do poziomu zbawczego łączenia przeciwieństw. Im mniej w nas jest akceptacji do żeńskiego pierwiastka (nieobliczalność życia, chaos, podświadomość- nieświadomość, ciemna strona umysłu , seksualność, ciało i jego niedoskonałości, starzenie się , choroby, cierpienie itd.) tym bardziej podatni jesteśmy na działanie cieni psychicznych, które powstają jako skutek wyparcia i negacji potencjałów żeńskiego pierwiastka. Na poziomie duchowym owe cienie to oczywiście wyparta świadomość, brak miłości i akceptacji w danym obszarze życia. Czyli Duch w upadku, podzielony, zniewolony i uwięziony w naszej podświadomości wskutek wzorców ukształtowanych w dzieciństwie. Na tym etapie świadomości Duch powiela te wzorce automatycznie, stając się naszym antagonistą, wewnętrznym wrogiem; kimś, kogo na poziomie psychicznym nazywamy alter ego. Paradoksalnie, staje się on wtedy nosicielem cech pierwiastka żeńskiego.  Doświadczany przez ego, reprezentuje nieobliczalność i chaos, możliwy jednak do ujarzmienia przez człowieka poprzez  transformację miłością, wiedzą, akceptacją ( człowiek ma zarówno władzę nad umysłem i moc „miażdżenia głowy” cieniowi, jak i jego sądzenia, o czym mówi Pismo Święte ).

DUCH, KTÓRY POŻĄDA DUSZY I DWA BIEGUNY DUCHOWOŚCI

Wróćmy teraz do relacji Ducha i Duszy. Duch jest Świadomością (zbiorową) albo inaczej nadświadomością, a Dusza samo-świadomością. Duch jest pośrednikiem między człowiekiem a Bogiem (Duch to Anioł, a Anioł znaczy pośrednik, w religiach pogańskich to bogowie i boginie, którzy również byli dla ludźmi łącznikami z Absolutem). Dusza (samo-świadomość) wedle wielu tradycji mistycznych i ezoterycznych, powstaje z Ducha (zbiorowa świadomość)– stąd określenie Wyższej Jaźni jako Rodzica dla Człowieka. Dlatego mity na całym świecie, jasno mówią o pochodzeniu człowieka od bogów. Dusza jako dziecko, i Duch jako rodzic, są więc swoim przeciwieństwem. I tutaj też mamy pożądanie Ducha skierowane ku duszy człowieka, chęć połączenia się, które tak samo jak w przypadku Ciała, może być toksyczne i destrukcyjne, albo zbawcze. Na poziomie Ducha w uwięzieniu i wyparciu (np. Szatan, Diabły, demony, maleficzni bogowie i tak dalej) mamy sporo historii o tym, jak podstępem próbuje on zdobyć Duszę człowieka. Sporo o tym napisałam na podstawie własnych doświadczeń duchowych w dziewiątej części Mandali Upadłych – mianowicie o wzorcu Sorata, który reprezentuje Ducha w tej fazie projekcji, gdzie oznajmia człowiekowi, że jest Bogiem. To obsesyjne pożądanie duszy człowieka wyraża się również w licznych mitach o tzw „cyrografach”, diabelskich paktach, kuszeniach.

Warto teraz odpowiedzieć na pytanie – dlaczego archetypowy Szatan tak bardzo pragnie Duszy człowieka? Zwłaszcza, że wg mitów, na poziomie wzorca lucyferycznego odmówił pokłonu człowiekowi uznając go za niedoskonałego ze względu na jego śmiertelne ciało? To dlaczego pała obsesyjną chęcią posiadania jego Duszy?  Nie wiem czy ktoś o tym mówił przede mną, ale do tych jak i innych wniosków doszłam sama w wyniku doświadczeń duchowych i osobistej relacji z Bogiem. Otóż moja definicja jest następująca: Dusza jest stanem komunii Ducha i Ciała, poszerzoną świadomością człowieka, który osiąga poziom partnera dla Wyższej Jaźni. Dusza to świadomość kobiety albo mężczyzny, którzy wchodzą na poziom wyższy, dojrzały do relacji z Absolutem. W przypadku kobiety, jej Duszą jest Bogini – Ciało, a drugą połówką Duszy – Duch – Bóg. W przypadku mężczyzny na odwrót – jego Duszą jest Duch, a drugą połówką Duszy jest żeńska emanacja Absolutu czyli Ciało, Życie i Materia. To dlatego kobiety mają większą skłonność do nawiązywania relacji z Logosem (Świadomością Boga) a mężczyźni z tak zwaną Pustką (milczącą Boginią), w którą wchodzą w błogości. Stąd różne opisy stanu przebudzenia – od żywej relacji z Bogiem (tradycje zachodnie) po milczącą Pustkę tradycji wschodnich. I niepotrzebnie obie strony negują wzajemnie ścieżki. Wystarczy zrozumieć, że duchowość nie jest jedna, tylko opiera się na dwóch biegunach – żeńskim i męskim Absolutu, o czym w dalszej części tekstu jeszcze napiszę.

Dlatego też rozwój duchowy nie polega na docieraniu do stanu obojniactwa – androgynii,  tylko wzbogacenie i odkrycie swojej kobiecości czy męskości na poziomie duchowym, zgodnie z kierunkiem ewolucji biologicznej. Bo duchowość jest wyższym wyrażeniem się praw ewolucyjnych, a nie ich zaprzeczeniem. Zafałszowane jest ego, a celem jest prawdziwa tożsamość Duszy, czyli uwolnienie swojej pełnej kobiecości w przypadku kobiet albo męskości u mężczyzn na poziomie „boskim”. Jest to możliwe poprzez uwolnienie swojego przeciwieństwa – najgłębszego cienia, który im bardziej wyparty, tym bardziej manifestuje się przez ego. Gdy kobieta uwalnia z siebie swoje męskie przeciwieństwo – Animusa, wtedy w sprzężeniu zwrotnym uczy się wreszcie być kobietą bo ma swoje lustro i odniesienie. W przypadku mężczyzny – uwolnienie swojej Animy jest kluczowe, żeby mógł stać się ucieleśnionym w pełni Duchem. Inaczej mamy fałszywe tożsamości typu  dramatyczne męskie kobiety i żeńscy mężczyźni,  co  będzie rodziło toksyczne relacje, frustracje i napięcie z płcią przeciwną.  Być może o tym też mówi motyw z apokalipsy, że koniec świata nastąpi, gdy człowiek osiągnie skrajnie fałszywą tożsamość płciową. Oczywiście koniec świata jest metaforą końca systemu ego. Chodzi o eskalację cienia, zmuszającego do uwolnienia Bogini w przypadku mężczyzn, i Ducha w przypadku kobiet, swojego dopełnienia i przeciwieństwa w jaźni, który w przeciwnym wypadku dąży do dominacji w ego (zgodnie z zasadą, że nieuświadomiony cień rządzi ego). Celem stworzenia jest miłosno-seksualna, doskonała i niekończąca się relacja Ja -Ty, Boga z Boginią co jest stanem Duszy. To dlatego Absolut się podzielił na męską i żeńską emanację. Nie chodzi zatem o powrót do stanu obojniactwa i samowystarczalności, bo to już kiedyś było. My nie mamy się cofać, tylko rozwijać swoją Świadomość i Ciało, dojrzewać nie tylko duchowo ale i płciowo do relacji ze światem. Do takich wniosków doszłam, gdy uwolniłam z siebie energię męską a ona w procesie zwrotnym wydobyła ze mnie pełnię kobiecości (wcześniej byłam męską kobietą i walczyłam z mężczyznami, rywalizowałam, ciągle krytykowałam itd). Tak się dzieje też u innych, którym pomagam uwalniać obraz Boga i Bogini w Jaźni a tym samym odkrywać swoje prawdziwe powołanie i tożsamość płciową na poziomie duchowym.

Dlatego Duch, obojętnie czy w upadku czy w fazie zbawczej, jako męska emanacja Boga, symbolizuje POŻĄDANIE BOGA, JAKIM PAŁA DO WYDOBYCIA DUSZY KAŻDEGO CZŁOWIEKA. To pożądanie jest właśnie pierwotną siłą, która łączy jak i dzieli wszystko na tym świecie i bez którego zresztą nie byłoby sensu istnienia, nie byłaby możliwa żadna relacja Ja-Ty.

Na poziomie Szatana i innych archetypów Cienia czyli Ducha w upadku, pożądanie Duszy człowieka jest niszczące i toksyczne, objawia się destrukcyjnie (np. nękania demoniczne, astralne molestowania, zawładnięcie jaźnią, choroby psychiczne). Na poziomie Ducha jako Zbawcy, mamy to samo pragnienie Duszy człowieka, ale już w miłości zdrowej, wyzwalającej, cudownej, dążącej do łączenia wszystkiego co podzielone. To ten sam Duch, ale na wyższym poziomie świadomości. Na poziomie przepracowanych wzorców przejawia się w tym pragnieniu Duszy miłość Boga, który pożąda Duszy człowieka tak, jak Oblubieniec miłujący Oblubienicę. I o tym mówi Pieśń nad Pieśniami, gdzie duszą jest oczywiście Oblubienica, a Oblubieńcem – Duch, czyli łącznik z Bogiem. Na poziomie mistycznej tantry, Oblubienicą jest oczywiście Kobieta – Bogini, a Oblubieńcem – ucieleśniony Duch – Mężczyzna.

O tym pierwotnym pożądaniu opowiada również mit o Erosie i Psyche, gdzie Eros jest bogiem miłości i namiętności, pierwotną kosmiczną siłą, przeciwstawną chaosowi (a chaos to oczywiście pierwiastek żeński). Jest więc on – wedle terminologii jaką stosuję – Duchem, a Psyche – to Dusza człowieka. Oba obrazy mityczne – czyli Pieśń nad Pieśniami oraz mit o Erosie i Psyche traktują zatem o miłości duszy do Ducha, który jest piękny, a więc „przepracowany”, na poziomie zbawczym. Ale mamy również opowiadania o miłości znajdującego się w stanie uwięzienia Ducha do Bogini, która go uwalnia i oczyszcza o czym pisałam w poprzednim odcinku: Duch w fazie Odrodzenia. Jest to na przykład bajka o Pięknej i Bestii. Opowiada ona o klasycznym mechanizmie przemiany cienia, czyli o tym, jak Bestia (Duch w upadku) zostaje uwolniony z negatywnej formy (iluzji). Innymi słowy odmieniony przez miłość Pięknej (Bogini) do poziomu pięknego księcia ( tj. Zbawcy). Inny przykład to baśniowy motyw dziewczyny całującej żabę, wskutek czego zostaje odczarowana ona i również ujawnia się jako piękny książę, czy słynna baśń o Dziadku do Orzechów i pięknej Klarze. O takich przemianach traktuje wiele mitów od dawna, opisując na długo przed Jungiem mechanizm cienia, nie tylko na poziomie psychicznym, ale i duchowym – co jest przedmiotem moich artykułów w cyklu Alchemii Upadłych.

SEKSUALNOŚĆ BOGA

Wszystko w zasadzie jest oczywiste, dopóki nie wkroczymy w ten obszar miłości, który jest związany z seksualnością. W naszej kulturze, seksualność w duchowości to temat tabu. Nic zresztą dziwnego – żyjemy w kulturze chrześcijańskiej, która zanegowała seksualność Jezusa Chrystusa (archetyp Ducha w fazie Zbawcy), odmawiając mu połączenia się z Marią Magdaleną (archetyp Bogini, która dzięki niemu wyszła z upadku – z fazy Lilith – nierządnicy, stając się jego partnerką – wspominam o tym w poprzedniej części Alchemii Upadłych). Tymczasem nie ma duchowości bez cielesności, a więc i seksualności. Nie ma miłości bez pożądania i namiętności, o czym wiedzieli poganie, nie mając problemów w opisywaniu seksualnej miłości bogów (Ducha) do ludzkich kobiet i mężczyzn. W tradycji monoteistycznej mamy Pieśń nad Pieśniami, ale i historię upadłych aniołów, którzy wzięli sobie kobiety ludzkie za żony – czego duchowy sens wyjaśniłam w poprzednim odcinku. Ale można to również rozpatrywać w sensie dosłownym – Duch pożąda Ciała człowieka również i seksualnie, a nie tylko platonicznie.

Czym zatem jest seksualność w kontekście Ducha Bożego ? Pożądanie seksualno-duchowe na wyższym poziomie świadomości, to pragnienie zintegrowania wszystkiego co wyparte i nieuświadomione, to chęć połączenia się w całość ze swoim przeciwieństwem, w harmonijną pełnię. Ta całość to jak wspomniałam wcześniej – Dusza, czyli Ciało połączone na wszystkich poziomach (włącznie z seksualnym) ze swoim Duchem, dzięki czemu doświadcza niewyobrażalnego spektrum rozkoszy i miłości Absolutu.

Owo pragnienie całości było nazywane przez starożytnych filozofów erosem. Seksualne połączenie Ciała z Duchem, Boga z Boginią w jaźni człowieka jest najbardziej pierwotnym aktem duchowym, ukoronowaniem duchowości; czymś będącym tematem mitów, misteriów pogańskich, stanem osiąganym przez mistyków przeżywających ekstazy duchowo-seksualne, buddyjskim wnikaniem Świadomości w Pustkę dającym poczucie Błogości i Pełni (orgazm duchowy), no i oczywiście istotą tantry oraz praktyk kundalini-jogi. Kundalini nie jest niczym innym jak Duchem wypełniającym Ciało człowieka w seksualno-duchowej mocy i ekstazie. Dlaczego więc tak mało mówimy o tym w naszej współczesnej kulturze? Dlaczego nasi współcześni mistrzowi duchowi tak rzadko o tym wspominają? Dlaczego seksualność w duchowości stała się tematem tabu, choć jednocześnie świat Zachodu uległ przemianie w skutek rewolucji seksualnej i wynikających z niej zmian obyczajowości ? Nie chodzi mi tu rzecz jasna o seksualne wybryki Osho, który nie ukrywał swojej miłości i pożądania do kobiet. Mam na myśli seksualność w relacji z Duchem, który jako męski pierwiastek kosmiczny, prawzór człowieka i jego ciało duchowe, jest jednocześnie esencją seksualności, albowiem to on stworzył świat i nieustannie go zapładnia, jako kreator i dawca życia. Mam również na myśli seksualność w relacji z Boginią, która dla mężczyzn jest  matką i partnerką, czystym Życiem i doskonałym Ciałem, buddyjską pustką czekającą na rozświetlenie Świadomością – kosmicznym łonem, które nieustannie przyjmuje męskiego Ducha i wydaje go na świat odmienionego i oczyszczonego (patrz 14 odcinek Alchemii Upadłych).

Nie mamy problemów z tym, żeby bogów i boginie pogańskie kojarzyć z seksem i rozumieć kulty związane z fallusem jako męskiej kosmicznej siły oraz łonem jako mocy żeńskiej, ale już Duch Święty, który „wchodzi” w człowieka traktowany jest aseksualnie, choć to on przecież uczynił Marię brzemienną. Dlaczego tak jest, skoro wciąż mamy do czynienia z tym samym Duchem. Skąd wzięły się te jego różne przejawy? Mówiąc inaczej – dlaczego pogańskie wierzenia uwzględniają seksualność Ducha, podczas gdy religie monoteistyczne ten jego aspekt zdają się pomijać?

Pytanie to jest tym bardziej ważne, że przecież sam Jezus powiedział, iż należy kochać Boga „całą swoją mocą”, moc zaś to oczywiście życiowa siła czyli nasza seksualność. I miał rację, my wszakże wolimy kochać Boga „wykastrowanego”, którego miłość jest „grzeczna”, pozbawiona namiętności i „grzesznej” seksualności. I niewielu z nas wie, że zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie wielu mistyków przeżywało duchowe „orgazmy” oraz erotyczne, miłosne i namiętne stany zjednoczenia z Duchem – Bogiem, albo Ciałem – Boginią. Byli wśród nich Żydzi ( słynny kabalista Abraham Abulafia ), mistycy indyjscy ( Rama Kryszna ), muzułmańscy sufi ( jak chociażby Al-Halladż, Rabi’i Al-’Adawiyyi i wielu innych), a także katoliccy święci (np. św Gerard Majella, św Katarzyna ze Sienny, św Teresa z Avilli). Co sprawiło, że tak niewiele wiemy o ich miłosnych i seksualnych doświadczeniach z Absolutem? Z Bogiem-Kochankiem i Boginią-Kochanką? Z największą Miłością ich życia?

ADAM I LILITH, EWA I WĄŻ – SEKSUALNY CZWOROKĄT

Moim zdaniem wiąże się to z pierwotną traumą, zakorzenioną w archetypach przetworzonych przez religie monoteistyczne ( judaizm, chrześcijaństwo, islam ), którym jako zbiorowość ludzka w tym obszarze kulturowym ulegliśmy. Myślę tu o historii o Adamie i Ewie, będącej podstawowym mitem tych religii. We wszystkich tych trzech tradycjach, zanegowano seksualność duchową , sprowadzając ją jedynie do relacji ludzka kobieta – ludzki mężczyzna. Wiąże się to z tym, że seksualność ogólnie jest największym cieniem ludzkości, podobnie jak śmierć – najbardziej niepoznana sfera istnienia, z którą zresztą seks ma wiele wspólnego na zasadzie przeciwieństwa i dopełnienia zarazem (nie na darmo orgazm nazywany jest małą śmiercią). Wolimy nie łączyć Boga z seksualnością, ponieważ u człowieka seksualność jest przyczyną grzechu pierworodnego, najbardziej zbrukaną sferą jaźni. Na tym etapie świadomości nie umiemy sobie wyobrazić paradoksu przemiany potencjałów. Mianowicie, że to, co najbardziej zbrukane w wymiarze fizycznym, na poziomie duchowym może być największym uświęceniem. Przyczyna rozdzielenia seksu od doświadczeń duchowych, do których skłonność mają religie monoteistyczne, tkwi w micie o upadku pierwszych ludzi, którzy zostali skuszeni przez Ducha.

Proszę zauważyć, że Szatan (Duch w fazie upadku) pojawił się u Ewy pod postacią Węża, który oczywiście ma kształt falliczny, a więc reprezentuje męską seksualność i siłę Boga. Wg wielu interpretacji teologicznych, Ewa odbyła swój pierwszy stosunek seksualny (w wymiarze duchowym rzecz jasna) ze swoim boskim Animusem czyli  Duchem pod postacią Węża. Adam wcale nie był od niej lepszy – ponieważ wedle mitów judaistycznych, jego pierwszą seksualną partnerką była Lilith – Bogini, żeński pierwiastek Absolutu, reprezentujący Ciało i Materię, ( Lilith – jak już wspominałam – jako pierwsza pogrążyła się w upadku, uciekając z Raju ). Pierwsi ludzie zatem byli w relacji mistyczno-seksualnej z Absolutem poprzez Jego męski albo żeński przejaw.

W Edenie seksualne połączenie człowieka z Absolutem, było całkowicie naturalne i pierwotne. To dopiero po zjedzeniu owocu poznania dualizmu, pierwsi ludzie poczuli przed sobą wstyd i zakryli swoje narządy płciowe. Schowali się w krzakach, a więc czytając to metaforycznie – utracili więź z Absolutem, poczuli swoją odrębność poprzez ciało. I teraz najciekawsze, dopiero od tej chwili jest w ogóle mowa o tym, że ludzie mają ze sobą uprawiać seks. Dopiero po wygnaniu z raju, Adam zaczął zapładniać Ewę i stąd wziął się rodzaj ludzki wedle tego mitu.  Duch jako Świadomość Boga, pragnął pełniejszej relacji z człowiekiem („będziecie jako bogowie”). Więcej o tej fazie Ducha, na podstawie moich duchowych wglądów i relacji z tym archetypem –  opisuję w ósmej części Mandali Cienia. W skrócie tylko powiem, że Duch pod postacią Węża, nie miał złych intencji, jak mu się przypisuje, po prostu pragnął, by ludzie byli świadomi tak jak on.  Jest to możliwe tylko poprzez wejście w świat dualizmów, dzięki którym zachodzi możliwość znalezienia punktu odniesienia czegoś do czegoś. To podstawa do rozwoju odrębności, a więc samoświadomości. Duch Ewy w fazie Węża nie był świadomy skutków swojego „kuszenia”,  ponieważ działał przez niego tzw cień nieuświadomiony. Nie mówiąc oczywiście o tym, ze tylko poprzez ucieleśnionych ludzi, Duch mógł zejść na ziemię, w wymiar fizyczny, by wypełnić go Świadomością i zyskać wiedzę o sobie. Materia jest Boginią, tyle, że nieświadomą a więc chaotyczną i reaktywną, co generuje cierpienie. Celem Ducha jest wypełnić ją całą Świadomością, uczynić Sofią – Mądrością Bożą, partnerką na wieczność.

Wg mitów, Bóg ukarał srogo Adama i Ewę , naznaczając ich seksualność cierpieniem – odtąd Ewa ma rodzić w bólach i być mężczyźnie całkowicie podporządkowaną, Adam – w pocie czoła ujarzmiać świat, czyli zdobywać ( zdobywanie to wyraz seksualnej siły męskiej ). Oto dlaczego w upadku ( tj. w wymiarze fizycznym ) edeńskie przejawy seksualności duchowej zostały naznaczone bólem, wstydem i przemocą. Innymi słowy, Bóg „zemścił się” na ludziach za to, że od niego odeszli ( zresztą nie bez powodu nazywany jest On w Piśmie Świętym Bogiem Zazdrosnym ). Czytajmy to jednak nie przez pryzmat ludzkiego ego, tylko uwzględniając duchową mądrość, wszystkie bowiem pisma mistyczne są odbiorem Ducha, który przemawia przez człowieka. Bóg zazdrosny, to oczywiście zazdrosny Duch. Wedle tej wykładni, człowiek docelowo nie jest stworzony do relacji z drugim człowiekiem, tylko do relacji z Bogiem, który pragnie się wyrazić poprzez Ciało. Duch także musiał dojrzeć do tego, by być łącznikiem – Zbawcą, a nie toksycznym przeciwnikiem, który nawet jak chce dobrze, to i tak wychodzi źle (z powodu nieuświadomionego i nieprzepracowanego cienia). To dlatego Jezus mówi o tym, że należy wyrzec się wszystkiego dla niego, każdej ludzkiej relacji i rzeczy, potwierdzając tym samym „zaborczość” Ducha.

Tylko poprzez Ciało (Formę) Duch może z poziomu Zbiorowej Świadomości wyrazić się poprzez Samo-Świadomość, określić, stać się odrębnym. Dzięki temu może się przejawić w świecie fizycznym w sposób UNIKALNY i pokierować materią z poziomu miłości, co jest jego przeznaczeniem. Tym samym jaźń ludzka jest w pełni zintegrowana – Duch wypełnia wszystkie poziomy Ciała czyli nieświadomości Człowieka czyniąc je odtąd świadomymi aspektami Jaźni.  Dlatego wg kabalistycznych opowieści Lilith ostatecznie ląduje u boku Samaela (Szatana) i odnajduje spełnienie. Mamy więc swoisty czworokąt miłosno-seksualny rozgrywający się w jaźniach ludzkich. Mężczyzna (archetyp Adama jak i Ducha) łączy się ze swoją Boginią, a Kobieta (archetyp Ewy jak i Lilith) ze swoim Duchem. W obu przypadkach, Duch (nadświadomość) wchodzi w podświadomość – Ciało w miłości i ekstazie.

PRZYCZYNA POŻĄDANIA CIAŁA

Powyższy mit tłumaczy, dlaczego Duch zarówno w upadku jak i w wersji już zbawczej, ma obsesję na punkcie człowieka i pragnie zdobyć Ciało za wszelką cenę. Nie ma pełnej miłości Oblubieńca (Bóg poprzez Ducha) i Oblubienicy (Ciało – Bogini) bez miłości i pożądania z obu stron. Pełne ekstazy mistyczne są ekstazami duchowo-miłosno-seksualnymi, co za chwilę rozwinę. Jest to rozkosz, jaka przechodzi pojęcie, ponieważ pochodzi od Boga, od Absolutu. Dlatego zakonnice zaślubiały się Jezusowi, zakonnicy – Maryi, buddyści ochoczo wchodzą w Pustkę (jedna z postaci archetypu Bogini– pierwiastka żeńskiego, symbol kosmicznego łona czyli oczyszczonej podświadomości – nieskończonej pramaterii) poganie oddawali swoje ciało bogom a mistycy nie mają problemów z celibatem, jest on naturalny. Duch i Ciało dają im wszystko, czego potrzebują, będąc dla nich doskonałym dopełnieniem, któremu żaden człowiek nie sprosta.

Człowiek kocha zawsze niedoskonale, a Bóg i Bogini zawsze doskonale. I seksualność, jest również jednym z przejawów tej miłości, czy tego chcemy czy nie. Jest pierwotną siłą, która pochodzi od Absolutu i na niej opiera się dosłownie wszystko, cały świat, we wszystkich jego wymiarach. Bez miłości i towarzyszącego jej ognia pożądania nie ma sensu istnienia. Bo, jak wspomniałam wcześniej – każdy rozwój duchowy osiąga w pewnym momencie dojrzałość opartą na pragnieniu powrotu do Absolutu. Na mistycznej rozkoszy z Bogiem i Boginią (czyli Duchem i Ciałem) bazuje Tantra w swojej pierwotnej postaci, to dopiero później, w naszej kulturze zwłaszcza, Tantra została sprowadzona do seksu między dwojgiem ludzi. Jak wspomniałam wcześniej, Kundalini nie jest niczym innym jak ogniem i rozkoszą seksualną wynikającą z Ducha, który wnika w Ciało człowieka. W chrześcijaństwie nazywa sie to zstąpieniem Ducha Świętego. Zstąpienia tego proszę jednak nie mylić z tym, co się dzieje Kościołem Odnowy, który bazuje na podzielonym Duchu, a nie na nim samym. Kościół Odnowy neguje ciemną stronę Ducha, wypędza Szatanów itd., bazuje zatem na Duchu uwięzionym w archetypie zwodzących jasności – czyli wzorcu Lucyferycznym, o którym piszę w 7 części Mandali Cienia jak i artykule o pułapkach duchowości. Poprzez dzielenie Ducha i akceptowanie tylko jego jasnej części, przy jednoczesnej nienawiści do ciemnej, osiągamy jedynie pogłębienie się dualizmu w jaźni człowieka. Powoduje to dalszą dezintegrację duchową, nerwicę, wzmocnienie fałszywej tożsamości, paranoi itp.

DUCHOWOŚĆ MĘSKA I ŻEŃSKA

W religiach wschodnich, buddyjska pustka jest archetypem kosmicznego łona (Bogini), symbolizuje prześwietloną i przeczyszczoną podświadomość (Ciało), doskonałą Formę, nieskończoną pramaterię. Wnikanie swoim Duchem (Świadomością) w Pustkę daje Pełnię, uczucie duchowej rozkoszy i błogości, nie mówiąc o tym, że jest to metafora aktu seksualnego, podobnie jak Kundalini – Duch wnikający w ciało poprzez dolne czakry aż do górnych. W hinduizmie mamy kult żeńskiego pierwiastka kosmicznego – poprzez Boginie, to samo mamy w pogaństwie na całym świecie. Z Indii pochodzi również Tantra bazująca na seksualności duchowej. W religiach monoteistycznych, które tworzą naszą kulturę, ewidentnie brakuje pierwiastka żeńskiego (cielesności i seksualności) w duchowości. Ciało zostało wyparte i zdemonizowane (Lilith) lub całkowicie odarte z seksualności np. w postaci archetypu Maryi. Warto zdać sobie sprawę, że miłość heteroseksualnego mężczyzny do Jezusa, męskiego Ducha i męskiego Boga, nigdy nie będzie pełnią 🙂 Nie mówiąc już o tym, że tacy mężczyźni utożsamiając się z archetypem męskiego Ducha, zaczynają walczyć z cielesnością i seksualnością. Dlaczego? Bo niwelują w ten sposób brak seksualności duchowej. Wypierając żeński pierwiastek duchowy Absolutu czyli Ciało, projektują swojego najgłębszego cienia na kobiety, dzieci, i czynią im zło. Tak jest w środowiskach fanatyków islamskich. Działo się tak również przez długie lata w Europie, gdzie uważano kobietę za „naczynie zła” i to one najczęściej trafiały na stosy. Oczywiście po to, by je „zbawić”. Paradoksalnie to Duch mężczyzn głośno wołał o zbawienie i przyzywał swoją wypartą Boginię, by to uczyniła. Reasumując, kulty oparte TYLKO na męskim Duchu, jako Zbawcy, mogą prowadzić do fanatycznych nadużyć wobec kobiet, nie mówiąc o innych konsekwencjach braku równowagi między męskim a żeńskim pierwiastkiem w wymiarze indywidualnym i zbiorowym.

Dopełnienie jest oparte na łączeniu przeciwieństw, a więc różnych płci, a nie tej samej. Przewodnikiem dla heteroseksualnego mężczyzny powinna być Bogini –żeńska Wyższa Jaźń – czyli doskonałe, oczyszczone z projekcji Ciało, dla heteroseksualnej kobiety – Duch – męska Wyższa Jaźń, oczyszczony obraz Boga – Świadomości. Bo tylko przy kobiecie, mężczyzna może być mężczyzną i na odwrót. Jak wspomniałam wcześniej Bóg albo Bogini jest idealnym dopełnieniem dla człowieka, więc reprezentuje płeć przeciwną niż ta, która wynika z biologicznej tożsamości płciowej. No chyba, że prawdziwą tożsamością płciową okazuje się homoseksualizm, wtedy Bóg albo Bogini są tej samej płci co człowiek, ale i tak natura relacji oparta jest na przeciwieństwie (jedna strona będzie bardziej żeńska, a druga bardziej męska). Tylko dzięki temu, następuje wydobycie prawdziwej natury człowieka, bo ma punkt odniesienia – jakim jest odbicie, strona przeciwna i dopełniająca zarazem.

Dlatego powinniśmy rozróżnić duchowość dla osób z rozwiniętym żeńskim aspektem , jak i duchowość dla ludzi z aktywną energią męską. Różnią się one klasycznie – jak plus i minus.

W czasie rozwoju duchowego i docierania do esencji swojej tożsamości bowiem, archetypowo kobieta uwalnia z podświadomości boskiego Animusa (Ducha), i wiąże się z nim jako reprezentacja Bogini (Ciało). Tym samym swoją “naturalną” kobiecą uczuciowość kieruje w stronę seksualności (dobrym przykładem jest wybitna mistyczka Teresa z Avilli, która Jezusa traktowała jak swojego Oblubieńca albo Rabi’i Al-’Adawiyyi, mówiąca o Bogu jako swoim Ukochanym).

Z kolei mężczyzna, jako reprezentacja uwolnionego z podświadomości Ducha, wiąże się z Boginią (Ciałem) tym samym swoją “naturalną” seksualność kieruje w stronę miłości (kimś takim był Jezus jako człowiek i podobni mu mistrzowie opierający się na idei bezwarunkowej miłości – wielu z nich można odnaleźć w sufizmie). Duch dojrzały pragnie uświęcać Ciało, kobiety i dzieci, co widzimy w ideałach Jezusa, który zapoczątkował przemiany Świadomości w zakresie stosunku do pierwiastka żeńskiego (wywyższenie nierządnicy, uświęcenie Ciała jako świątynię dla Ducha, nawoływanie do nie krzywdzenia słabszych, zmartwychwstanie cielesne i tak dalej).

W ujęciu buddystycznym może być podobnie:

Pustka to Bogini (Oczyszczona z iluzji Podświadomość, Ciało, Nieświadomość) , Świadomość to Duch (Budda)

Męskość jako Budda wypełnia Świadomością Pustkę i osiąga błogość/zrozumienie

Żeńskość jako Pustka przyjmuje Buddę i osiąga błogość/zrozumienie

Jeszcze w innym ujęciu będzie to:

Pustka (Ciało) + Duch (Świadomość) = Stan duszy (Samo-Świadomość, Pełnia, komunia przeciwieństw, hieros gamos)

Każde połączenie „przeciwieństw” jest wyjściem do poziomu jedności a więc więzi ze Źródłem poprzez Jego męski albo żeński przejaw. To jest właśnie „zbawienie”, powrót do edeńskiego stanu umysłu. Wyjście z archetypowego upadku i podzielenia wskutek zakotwiczenia się w dualizmach do poziomu harmonijnej jedności – Miłości.

EKSTAZY DUCHOWE A EKSTAZY DUCHOWO-SEKSUALNE

Ponieważ kroczyłam drogą mistyki, miewałam stany tzw „ekstatyczne”. Od razu zaznaczę, że nie uznaję tzw wspomagaczy i nigdy ich nie stosowałam. Stany te były niespodziewanym, zaskakującym wynikiem pracy wgłębiania się w swoją ciemność. Dlatego właśnie twierdzę, że duchowość to przede wszystkim poznawanie iluzji i niewygodnej prawdy o sobie, czyli swojej ciemnej strony („noc ciemna”) i uwalnianie z niej Ducha (Świadomości) do poziomu Wyższej Jaźni. Potrzeba tu konsekwencji i miłości – kochania swojego największego wroga w umyśle i transformacja świadomości duchowej do poziomu archetypu soterycznego. W którymś momencie przeanalizowałam doświadczenia ekstatyczne, dostrzegając ciekawą zależność między jakością ekstazy a stopniem przepracowania cienia.

Otóż Duch, którego odbieramy jako „światłość” to oczywiście czakry górne. Dlatego ekstazy, które powoduje jasna część Ducha dają niesamowite uczucie błogości, mocy, przepływu energii przez czakrę korony, ale nie obejmują swoimi doznaniami czakr dolnych. Wyjaśnia to, dlaczego mistycy, którzy takich stanów doświadczają, mają tendencję do negowania cielesności i są często uwikłani w walkę z szeroko pojętą ciemną stroną. Historie takie dobrze znamy z żywotów wielu świętych walczących nieustannie z własnymi demonami i szatanami reprezentującymi wypartą seksualność i cielesność.

Ich Duch nie jest w pełni zintegrowany, jest zubożony o tą część, która trwa w „upadku” uwięziona w „jądrze ziemi” ( czyli w łonie Bogini, pustce ciała – nieświadomości) i która manifestuje się poprzez zmory i demony. Dlatego łączność z Jaźnią nie jest pełna a przepływ energii nie obejmuje całego ciała, tym samym świadomość nie wyszła ze wszystkich wzorców, które ją więzią.

Bo to dopiero ciemna strona Ducha, której zadaniem jest poznanie i zasymilowanie żeńskiego pierwiastka (Materii, Ciała) jest przeznaczona do pełnej relacji, bo łączy dół (dolne, seksualne czakry, materia,podświadomość) z górą (górne, duchowe czakry, świadomość). Ma to miejsce dopiero, gdy prześwietlimy swój umysł i wzorce, przepracujemy i uwolnimy Ducha z wypartych warstw umysłu, które były dla niego piekłem. Następnie zintegrujemy go z „górą”, przywracając mu rolę łącznika. Duch z tej pozycji, wnika już w swój żeński pierwiastek – czyli całą podświadomość i ciało człowieka dobrowolnie. I to wnikanie, powoduje mistyczne odczucia. Miłość Boga, jaką w tym stanie się doświadcza nie jest okrojona, sprowadzona tylko do „wysokich wibracji”, wręcz przeciwnie. Może to być stan przeogromnej rozkoszy, wypełniającego całe Ciało falami z góry na dół, i z dołu do góry, tak jak przy akcie seksualnym. Towarzyszy temu uczucie Obecności, błogości, radości, spokoju i bezpieczeństwa przy jednoczesnym płonącym ogniu pożądania i spełnienia jednocześnie. To jest zjednoczenie we wszystkich wymiarach, także i tych, których nie znamy i nie jesteśmy w stanie pojąć.

Reasumując, zakotwiczenie tylko w „wysokich wibracjach” przeżywają ludzie, którzy nie zintegrowali swojego żeńskiego pierwiastka (Ciało, podświadomość) i nie uwolnili z niej Ducha. Nie zintegrowany będzie się on manifestował poprzez cienie psychiczne projektowane na innych ludzi, jak i wrogie, ciemne byty, demony, kosmitów, czy inne siły i energie duchowe, z którymi zaczynają walczyć. Dopiero po pokochaniu, zaakceptowaniu i transformacji swojej ciemnej strony, mamy do czynienia z pełnią.

Seksualność to w wymiarze duchowym siła dążąca do połączenia, dlatego świadomość człowieka wychodzi z wszelkich dualizmów dzielących rzeczywistość, do poziomu Miłości, która pragnie zjednoczenia wszystkiego i wszystkich z Źródłem. Na tym etapie świadomości wszystko postrzega się jako dopełniające aspekty Jedności, gdzie nawet najbardziej potępieni – i ludzie i byty duchowe, mają potencjał bycia pierwszymi, zgodnie z paradoksami duchowymi. W tym stanie zrozumienia przestajemy bać się szatana, demonów, złych kosmitów, piekieł i ciemności, tylko wypełniamy je miłością i rozświetlamy wiedzą, bo tego one najbardziej potrzebują.

SEKSUALNOŚC W UPADKU – PRZEMOC SEKSUALNA I JEJ DUCHOWA PRZYCZYNA

Wspomniałam wcześniej, że seksualność jest najbardziej problematyczną sferą człowieka i w zasadzie przyczyną jego upadku – ponieważ utracił niewinność kosztem rozwoju samoświadomości. Wcześniej był jak dziecko – w mistyczno-seksualnej więzi z Rodzicem (Wyższą Jaźnią). Natomiast brutalne odłączenie świadomości od tego stanu, naznaczyło zbiorowość ludzką patologiami, które są wykoślawionym pra-wspomnieniem tej pełnej, duchowej miłosno-seksualnej unii, do jakiej każdy podświadomie tęskni. I o ile psychologia te patologie wyodrębnia, wskazując na przyczynę i skutki wzorca seksualnego, tak nigdy nie będzie w stanie wyjaśnić w sposób satysfakcjonujący sensu tychże mechanizmów. To już wyjaśni tylko duchowość, jedynie ona bowiem może odpowiedzieć na najbardziej bolesne pytania o sens doświadczeń, cierpień i piekieł, jakie są udziałem człowieka.

Pierwszą patologią jest skłonność ludzi (mężczyzn ale i kobiet) z mocno aktywnym męskim pierwiastkiem do przemocy fizycznej i seksualnej wobec słabszych, najczęściej kobiet i dzieci, które archetypowo reprezentują pierwiastek żeński. Ta skłonność jest od zawsze i ma swoje wyjaśnienia biologiczne, ewolucyjne, psychologiczne (wzorce) itd., teraz skupmy się na sensie duchowym tego zjawiska.  Pisałam już o tym w odcinku : Duch uwięziony w Ciele: Przemoc, teraz tylko przypomnę. W micie o Adamie i Lilith, która jest jego Ciałem i Boginią,  oboje nie potrafili się dogadać. Adam chciał nad nią dominować, więc archetypowo przemawiał przez niego Duch na niskim poziomie świadomości – chęć ujarzmiania materii i natury, ciała, swojego żeńskiego pierwiastka.  W efekcie ją zgwałcił. Tego nie znajdziecie w oficjalnych wersjach mitów, ale wystarczy spojrzeć na historię kobiet, by się tego domyśleć. Lilith, naznaczona traumą, jako reprezentacja dzikiego i niedojrzałego żeńskiego pierwiastka ucieka z raju, dobrowolnie pogrążając się jako pierwsza w upadku (nieświadomości). Adam stracił kontakt ze swoją Boginią, dlatego poczuł się przeraźliwie samotny i poprosił Boga o towarzyszkę. W efekcie dostał Ewę. Ale – jak wcześniej wspomniałam – nie ma mowy o tym, że uprawiali ze sobą seks, zwłaszcza, że Ewa była jeszcze niedojrzała. W wyniku odezwania się w niej popędu i doprowadzenia tym samym do pierwszego aktu seksualnego (oznaczającego wkroczenie w dorosłość) Bóg mówi do węża i Ewy:

Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę,
pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej:
ono zmiażdży ci głowę,
a ty zmiażdżysz mu piętę.

Powyższy cytat jest ważnym potwierdzeniem mechanizmu cienia nie tylko na poziomie psychologicznym co opisał C.G. Jung ale i duchowym – że Duch uwięziony w nieświadomości będzie jawił się jako „nieprzyjaciel” czyli cień człowieka (zmiażdżenie pięty) natomiast to człowiek będzie miał nad nim władzę i będzie mógł go transformować i zbawiać (zmiażdżenie głowy). Oznacza to również, że od tej chwili Ewa jako żeńska reprezentacja ludzi, będzie w nieprzyjaźni z męskim Duchem, który na poziomie psychiki jest przecież jej Animusem, a na poziomie jej nieświadomości – cieniem – Szatanem.

I mamy tego odzwierciedlenie w historii kobiet i dzieci na całym świecie. Mężczyźni (reprezentujący męski pierwiastek duchowy) żyli – zwłaszcza w tradycjach monoteistycznych, gdzie żeński pierwiastek został wyparty – w nieprzyjaźni z kobietami i dziećmi, mając skłonności do przemocy wobec słabszych od siebie, próbując ich sobie podporządkować i mszcząc się za brak posłuszeństwa i uległości. Tak właśnie manifestuje się Duch w upadku – czyli niedojrzała świadomość mężczyzn, która przenosi swojego najgłębszego cienia żeńskiego (Lilith) na otoczenie, nie mogąc znieść pustki wynikającej z utraty więzi z duchową matką i kochanką (Boginią), która uciekła. Innymi słowy, wg interpretacji duchowej, mężczyźni z mocnym męskim pierwiastkiem, traktując kobiety przedmiotowo, niewoląc i pilnując „swojej własności” – postępują tak z podświadomej obawy przed chaotycznością natury kobiecej i jej skłonnościami do „ucieczki” odziedziczonymi po Bogini – Lilith.

PRAWDZIWA TOŻSAMOŚĆ PŁCIOWA

Jak zwykle , mamy także kolejny paradoks duchowy, o którym wspomina Pismo Święte. Choć bowiem kobiecy pierwiastek nie będzie mógł „chodzić” (zmiażdżona pięta oznacza bezwolność i podporządkowanie się męskiej energii), to jednak będzie miał wpływ na „głowę” mężczyzn, czyli ich umysł. Zdolność ta oznacza możliwość przemiany kata w ofiarę, ponieważ to mężczyźni mają skłonność do „utraty głowy” z powodu kobiet. I to jest podstawowa , najsilniejsza broń podporządkowanych mężczyźnie kobiet, którą wykorzystywały od zawsze – MANIPULACJA. Jest to w ich krwi, naturalny talent i skłonność, tak jak naturalną u mężczyzn jest dążenie do dominacji. Dojrzewające kobiety ucząc się tego oręża, mają wpływ na mężczyzn, powoli zmieniając ich świadomość, ich Ducha. W efekcie mężczyźni zrozumieli, że pragną partnerstwa, a nie przemocy. Że kobiety są sensem ich istnienia, pomimo, że wiele z nich nie dorównuje im Świadomością. Ale za to są Ciałem Bogini, rozkoszą, matczynością, miłością, przestrzenią wyrażenia się męskiego pierwiastka, świątynią dla ich Ognia, wreszcie – Życiem i intuicyjną Mądrością, która zawsze będzie górować nad męską logiką i rozumem. I to jest postęp. Obie płcie są dla siebie idealnym dopełnieniem, sensem, celem, najwyższą świętością.

Ludzie, którzy walczą z przeciwnym pierwiastkiem – na przykład mężczyźni walczący z kobietami albo cielesnością, krytykujący ich naturę itd, projektują swojego cienia na nich. Gdy uwolnią swoją Boginię zrozumieją, że każda kobieta jest doskonałością sama w sobie, bo to Ciało jest rajem dla Ducha. Zaczynają również rozumieć, że nie po to Duch się ucieleśnił i zszedł na ziemię, by za życia uciekać znowu do siebie. Powołaniem mężczyzn jest działać tutaj, w materii – w obszarze Bogini, uświęcać i wynosić pierwiastek żeński. To samo jest w przypadku kobiet, tyle, że odwrotnie. Gdy przestają już walczyć z mężczyznami, uwolnią swojego najgłębszego cienia – Ducha, wtedy ich stosunek do mężczyzn się zmienia. Odkrywają, że mężczyźni są  przejawami Logosa, tutaj na ziemi. Że kobieta wcale nie musi dorównywać mężczyźnie w rozumie i mieć na tym punkcie kompleksy, bo to mężczyzna archetypowo jest od Ducha. Kobieta jest od Bogini, a więc cudownym jest czasem pokierować się mężczyźnie, zaufać mu, kochać i wydobywać jego męskość, wspierać i być dla niego tą przysłowiową „szyją”, źródłem inspiracji dla jego Ducha.  To jest właśnie esencja prawdziwej tożsamości płciowej. W tym stanie, kobiety przestają przyciągać toksycznych mężczyzn i na odwrót. W tym stanie, nawet jeśli kobieta wykonuje „męskie” zajęcia, nie zatraca swojej kobiecości, która jest jej największym atrybutem, źródłem mocy. Podobnie u mężczyzn – nawet jeśli podejmują się zajęć archetypowo żeńskich, ich męskość nic na tym nie traci i nie jest źródłem frustracji, pomieszania i toksyczności. Dla mesjańskiego Ducha – Boga, męskiej emanacji Absolutu, rajem nie jest on sam – czyli nie wymiar duchowy, tylko jego przeciwieństwo i dopełnienie – cielesność, Materia, Życie – jego Bogini.  Dlatego ucieleśnia się na ziemi pod postacią mężczyzn.

O tym oczywiście nikt nie mówi w duchowości, bo to wbrew oficjalnemu dyskursowi, ale tak jak dla Bogini rajem jest wymiar duchowy, dlatego nasze ciała umierają by się tam dostać, tak dla Ducha – rajem jest Materia, każde ciało, każda kobieta, każdy przejaw Bogini – Życia, bo tylko dzięki niej , Świadomość może się wyrazić. Dlatego dojrzali mężczyźni nie uciekają w duchowość, która neguje cielesność (bo przecież sami przyszli z Ducha tutaj na ziemię, żeby ją zmieniać na lepsze) tylko zmieniają świat, robią wiele, by ułatwić życie kobietom, by uzdrawiać i wynosić różne przejawy Bogini. Rozwijają humanizm, naukę i medycynę. Na tym polega postęp cywilizacyjny. Dlatego fakt, że niektórzy ezoterycy demonizują cielesność, naukę i medycynę jest dla mnie wyrazem nie zrozumienia czym tak naprawdę jest męska emanacja kosmosu – Duch. A jest on między innymi Logosem – ROZUMEM, powołanym do tego, by działać na rzecz cielesności, poznawać i uzdrawiać wzgardzoną przez wiele ścieżek duchowych MATERIĘ. Więcej o tym piszę w artykule: Duch istnieje dla Ciała. Cały stworzony przeze mnie cykl Mandali Cienia jest właśnie o tym jak Duch męski dojrzewa wobec swojego żeńskiego dopełnienia – od pogardy po miłość i uświęcenie, co ma odzwierciedlenie w historii ludzi, jak i każdego człowieka. Bo proces ten jest uniwersalny.

PROBLEM PEDOFILII

Kolejną patologią wynikającą z upadku pierwszych ludzi na tle seksualnym, jest pedofilia, która jest bardziej powszechna niż nam się wydaje, zaś wielu kulturach była akceptowana i dopiero w XX wieku została na Zachodzie właściwie nazwana i potępiona ( a i to nie wszędzie, przede wszystkim w krajach o wysokim postępie humanizmu). Przyznam się szczerze, że przez wiele lat szukałam odpowiedzi na pytanie – dlaczego w ogóle Bóg dopuścił do zaistnienia pedofilii, która według mnie jest największą zbrodnią człowieka?. Jaki jest jej duchowy sens? Bo ja nie wierzę w cierpienie dla cierpienia, ani w tzw powtarzalną karmę czyli wyjaśnienie, że jak ktoś padł ofiarą molestowania, to znaczy, ze w poprzednim życiu sam molestował. Proszę wybaczyć, ale nie przemawia to do mnie idea reinkarnacji, bo zawsze dojdziemy do punktu w którym zadamy pytanie – co było pierwsze jajo czy kura? Molestowany czy molestujący? Dlatego to liniowe podejście nie wyjaśnia praprzyczyny, której należy szukać na poziomie archetypów i  relacji między Duchem i jego żeńskiego pierwiastka – Ciała. Te dwa bowiem przejawy Absolutu zostały stworzone przed człowiekiem, który powiela ich wzorce, tyle że w destrukcji i cierpieniu.

Pierwiastek żeński czyli podświadomość (Ciało, Życie, Nieobliczalność) to dziecko, nasze wewnętrzne dziecko, Bogini, która często była przedstawiana jako dziewczynka. Oczyszczona z cieni w trakcie pracy z nieświadomością, gdy Duch wypełnia ją Świadomością staje się Sofią – Mądrością Bożą.  To także archetyp niepokalanej Maryi – oczyszczonego z grzechu Ciała, w które wchodzi Duch Św. Ów obraz żeńskiej emanacji Boga, symbolizuje niewinność, nieskażone spojrzenie na rzeczywistość i bezwarunkową miłość – do której zdolne jest dziecko, które czuje i doświadcza całym sobą życie.

W upadku rodzi agresję Ducha, który ma na punkcie tej bogini obsesję, bo reprezentuje to wszystko czego mu brakuje. Bo to Duch jest skażony myśleniem i dzieleniem, to Duch dostrzega niedoskonałość świata i w efekcie się zbuntował przeciwko Mądrości Bożej, poddając ją w wątpliwość. W efekcie zostaje uwięziony w Ciele Bogini (cień).  To Duch nie potrafił kochać tak, jak jego żeński pierwiastek, ale za to potrafi pożądać, co jest esencją jego natury. Pożądanie tego, czego się nie ma, i niemożność spełnienia przy niedojrzałej świadomości, rodzi oczywiście agresję, patologię i przemoc. Utrata więzi z wewnętrzną niewinnością będzie generować chęć kontroli i przemoc wobec dzieci, które jawią się dorosłemu człowiekowi jako cień. To już Jung słusznie zauważył, że dzieci są manifestacją cienia rodziców. Jego poprzednik, Freud, wyodrębnił pewne naturalne skłonności dzieci i rodziców do seksualnej więzi, która w sposób zdrowy objawia się po prostu chęcią okazania miłości fizycznie czyli czułością, dotykiem, pocałunkami i pieszczotami, nie wchodząc w molestowanie i nie przekraczając granic. Natomiast u części ludzi – ta relacja budzi patologiczne pożądanie seksualne. Psychologia wyodrębnia te mechanizmy i podaje przyczyny, ale nie podaje sensu, który jest na poziomie starszym – duchowym.

Mianowicie Duch jako Świadomość, będzie dążył w pożądaniu do wypełnienia sobą wszystkiego co nieświadome. Nieświadoma Bogini to Ciało, czyli archetyp dziecka.

Duch w upadku, uwięziony w nieświadomości ludzkich mężczyzn, instynktownie dąży do uwolnienia, dlatego niszczy Ciało od środka. Mężczyźni odreagowują to na zewnątrz, mając skłonność do agresji wobec kobiet, dzieci, cielesności i materii.  Duch dążąc do  połączenia z Boginią w ślepym pożądaniu i agresji zadaje gwałt. Nieujarzmiony popęd seksualny i podświadome pragnienie zemsty (odreagowywanie na kobietach i dzieciach stanu swojego uwięzionego w Ciele Ducha) jest największym problemem mężczyzn od zarania dziejów. To rodzi frustrację, chęć zemsty, nienawiść i przemoc, co na fizycznym poziomie objawia się gwałtami, przemocą, pedofilią, do których ludzie z aktywnym i nieprzepracowanym męskim pierwiastkiem mają skłonność.

Natomiast przepracowany i uwolniony do poziomu zbawczego Duch, jest już tym, który łączy się harmonijnie i w miłości z Boginią – cielesnością w jaźni człowieka. Dociera do wewnętrznego, niewinnego dziecka – podświadomości i wypełnia ją sobą – czyli Świadomością. Tym samym człowiek wychodzi z koła przemocy projektowanej na zewnątrz i osiąga zaspokojenie wewnętrzne. Dlatego osobiście uważam, że  relacja z drugim człowiekiem docelowo nie rozwiąże problemów na najgłębszym poziomie. Jedynie więź z Wyższą Jaźnią, powrót do swojego duchowego rodzica, będzie relacją doskonałą, bo dopełniającą i uzdrawiającą to, co w relacji z człowiekiem było źródłem cierpienia na tle seksualnym.

MĘŻCZYZNA JAKO RODZIC DLA KOBIETY

Nie należy zapominać, że Ciało człowieka jest „dzieckiem” Ducha,  bo z niego zostało wyemanowane (fizyczny wymiar powstał ze światła – czyli Ducha). W micie Ewa również została „stworzona” z Adama. Męski pierwiastek archetypowo jest rodzicem dla żeńskiego, nią kieruje i rozświetla świadomością (oczywiście do tego jest zdolny pierwiastek męski, który osiągnął już dojrzałość duchową, bo w upadku pastwi się nad Boginią i odreagowuje swój brak łączności z nią i swoja wewnętrzną pustkę). To tłumaczy też, dlaczego Boga w tradycji monoteistycznej traktujemy jako męską siłę, co o ile dla kobiet jest naturalnym układem (Duch męski), tak dla mężczyzn nie ma w ogóle ujścia dla relacji pełnej, no bo jak heteroseksualny mężczyzna ma się połączyć z Bogiem, który jawi mu się męsko ? Nie mając kontaktu ze swoją Boginią, mężczyźni kierują swoje niezaspokojone potrzeby seksualno-duchowe w stosunku do kobiet . A  kobieta zajęta rodzeniem i pracą, często krzywdzona i bita, bez dostępu do edukacji, nie jest w stanie być świadomą Boginią i partnerką. Relacje z nią mogły budzić rozczarowanie i chęć odwetu za tą niedoskonałość. Tym samym wielokrotnie w różnych kulturach sprowadzana została do roli przedmiotu, niepełnego człowieka, kogoś nierównego mężczyźnie. Duchowość, religię i kulturę tworzyli przede wszystkim mężczyźni, dlatego są dokładnym odzwierciedleniem ich cieni, blokad, agresji i przemocy w stosunku do kobiet i ciała, wreszcie powolnego dojrzewania Ducha do relacji partnerskiej.

MIT DWÓCH POŁÓWEK

Dodatkowo, mężczyźni mistycy łączący się w relacji miłosnej z męskim Duchem (np. Jezusem) zamiast z żeńskim, mieli skłonność do pychy – wypierania pierwiastka żeńskiego i umniejszania jego roli, co zostało do dziś – np. poprzez negację seksualności i cielesności w duchowości nie mówiąc o lekceważącym traktowaniu kobiet. To oczywiście klasyczny przejaw mechanizmu cienia. To samo mamy w drugą stronę, tyle, że dopiero w dzisiejszych czasach kobiety o swoim rozczarowaniu mężczyznami mogą mówić głośno. Rosnąca grupa tzw singli czy osób nie zainteresowanych relacjami miłosno-seksualnymi z drugim człowiekiem jasno wskazują, że mit o dwóch połówkach nie sprawdza się powszechnie. Raczej chcemy weń wierzyć, niż rzeczywiście tego doświadczamy. Osobiście uważam, że docelowo, drugą połówką człowieka jest po prostu Absolut- poprzez Boga lub Boginię, tyle, że do tego odkrycia trzeba dojrzeć. Potwierdzają to słowa Jezusa, gdy zapytany o małżeństwa ludzi w niebie odpowiedział, ze będziemy „jako aniołowie”.

Tutaj, w wymiarze fizycznym, człowiek jest naszym lustrem, obiektem naszych projekcji, po to, by łatwiej nam było wejrzeć w siebie bo każdy potrzebuje punktu odniesienia. Paradoks polega na tym, że to, czego szukamy na zewnątrz – kryje się głęboko w nas samych. Prawdziwa miłość i skarb, kryje się w najgłębszym cieniu, którym nie jest już człowiek, ale nasz własny Duch albo Bogini. Bóg albo Bogini mogą się oczywiście przejawić przez drugiego człowieka (i wtedy mamy wrażenie spotkania wreszcie bratniej duszy, lub też następuje przełom i uzdrowienie w relacji, w której już byliśmy), ale też – wcale nie musi i relacja miłości ograniczy się do poziomu więzi z Wyższą Jaźnią (celibat trwały albo okresowy, w który często wchodzą mistycy i praktycy duchowi).

MOLESTOWANIA ASTRALNE I NĘKANIA

Kolejną patologią wynikłą z upadku ludzi i Ducha, są oczywiście molestowania senne, astralne, mentalne. Jeśli posiadamy w swoim umyśle wzorce molestowania i przemocy wyniesione z przeszłości – przede wszystkim z dziedzicznej pamięci rodowej (tzw uwięziony Duch rodowy, który przechodzi z pokolenia na pokolenie), dzieciństwa, z relacji z ludźmi, którzy byli wobec nas katami, to później objawią się poprzez przyciąganie podobnych sytuacji. Na tym polega „zaraźliwość” i „powtarzalność” zakodowanych w podświadomości wzorców i programów, projektowanych na otoczenie zewnętrzne, które dążą cały czas do automatycznego powielania pierwotnej sytuacji traumatycznej.

Te wzorce mogą się także zamanifestować na poziomie duchowym – poprzez nękania demoniczne na tle seksualnym, astralne gwałty, molestowania ciała przez istotę niewidzialną, paraliże senne o podłożu seksualnym i tym podobne historie. Stąd mamy ezoteryczne terminy sukubów i inkubów, mity o Lilith w upadku, która nęka i molestuje mężczyzn w nocy, Szatanów i demonów, którzy z kolei zadają przemoc kobietom. Kościół uważa wszelkie praktyki okultystyczne, oobe, LD, świadome wchodzenie w światy astralne i obcowanie z bytami duchowymi jako grzeszne, ponieważ narażają człowieka na kontakt z Duchem w upadku (Szatanem), który wykorzysta sytuację , żeby go skrzywdzić.

Jednak zapomina się o tym, że Duch w upadku (Szatan, cień) jest wypartym aspektem umysłu każdego człowieka w ujęciu indywidualnym i zbiorowym, jako, że reprezentuje świadomość ludzi po zerwaniu więzi z Bogiem. Duch, obojętnie czy w upadku czy nie, jest ZAWSZE CIAŁEM DUCHOWYM CZŁOWIEKA, Wyższą Jaźnią, która jest odbierana przez ego poprzez wzorce podświadomości.

Im bardziej przepracowana podświadomość, tym świadomość „wznosi się wyżej” i Duch wychodząc z upadku objawia się jako Zbawca. Duch w upadku może się zamanifestować tylko i wyłącznie poprzez wzorce, formy i projekcje jakie istnieją w podświadomości człowieka. Jeśli ktoś nie ma wzorców molestowania, to Duch nie będzie mógł nękać człowieka na tle seksualnym. Na tym zresztą polega piekło dla Szatana – że jest zniewolony, może jak robot powtarzać tylko to, co stanowi treść podświadomości, w jakiej został uwięziony.   Potwierdzają to statystyki dotyczące osób opętanych. Większość to kobiety, które były molestowane w dzieciństwie lub ludzie, którzy doświadczyli innej przemocy nie tylko na tle fizycznym, ale i emocjonalnym oraz psychicznym, co stworzyło grunt do nękań na tle duchowym. Jest to zgodne z zasadą przenośności wzorców na wszystkie poziomy jaźni. Jeśli ktoś nie ma takich wzorców i programów w podświadomości, to może nawet wywoływać samego Szatana w rytuale okultystycznym i nic mu się nie stanie. Natomiast ktoś, kto nigdy nie zajmował się praktykami uznanymi przez Kościół za grzeszne, ale ma takie wzorce, to jak najbardziej może paść ofiarą nękań i przemocy na tle duchowym.

Bo to nie praktyki decydują o toksycznych doświadczeniach duchowych, tylko zawartość podświadomości , która automatycznie projektuje swoje wzorce na wszystkie płaszczyzny rzeczywistości.

Człowiek pracując ze swoją podświadomością, może te wzorce przesterować, tym samym nękanie najzwyczajniej w świecie się skończą. Na tym polega rola człowieka, jako tego, który „miażdży” głowę Szatanowi – czyli swojemu cieniowi, zgodnie z cytatem Pisma Św, o którym była mowa wcześniej (a który niestety jest traktowany przez kościół dosłownie, dając ujście nienawiści w do Ducha w upadku). Twierdzę to jednak przede wszystkim z własnej, wieloletniej praktyki osobistej jak i terapeutycznej z innymi ludźmi.

NAJWIĘKSZA „PERWERSJA” BOGA

Dla osób, które doświadczyły molestowania seksualnego czy innej przemocy, powtórzenia tego wzorca – już na poziomie duchowym, jest źródłem największego wstydu i upokorzenia, poczucia niegodności, bycia „brudnym” , utraty nadziei na „zbawienie” i powrotu do niewinności.

Pocieszeniem może być fakt, że po przepracowaniu podświadomości i uwolnieniu swojego Ducha do poziomu Wyższej Jaźni, wypaczony wzorzec seksualny, który jak wiemy, nie da się zniszczyć, staje się przestrzenią dla relacji duchowej ze Źródłem. To co jest w nas niedoskonałe i niegodne – jest przestrzenią dla uzdrawiającej miłości Boga albo Bogini. Ta miłość bynajmniej nie jest pruderyjna, wręcz przeciwnie, ale jest doskonała i ma moc przemiany tego, co zbrukane w naszym ciele i umyśle, w relację uświęcającą wszelkie niegodności i seksualne piekła człowieka.

I chyba na tym polega największa „perwersja” Boga, o ile można to tak nazwać. Że kocha w nas wszystkie te brudy i niedoskonałości, za które my sami siebie nienawidzimy, bo nie potrafimy ich zmienić ani wymazać, i za które gardzi nami drugi człowiek. Bo to nie dobro w nas potrzebuje Jego miłości, ale nasze wewnętrzne piekła. To one najgłośniej Go wołają i to im odpowiada Bóg, jako, że są dla Niego przestrzenią, w której może pokazać swoją ogromną miłość i pożądanie do człowieka. Tego niestety nie zawsze może nam dać drugi człowiek, równie niedoskonały jak my, który kierując się swoim ego, będzie kochał w nas przede wszystkim cechy, które odpowiadają jego projekcjom. Do miłości doskonałej i zbawczej zdolny jest Bóg, i dlatego On może być naszym doskonałym dopełnieniem poprzez wewnętrznego Oblubieńca i Oblubienicę. Bo tylko On wie, jacy naprawdę jesteśmy w środku, potrafi zajrzeć głęboko w naszą duszę i dać jej to, czego potrzebuje.

Bo Źródło potrafi na nas patrzeć BEZ PROJEKCJI widząc w nas niewinne dziecko – Duszę.

Największym paradoksem upadku człowieka jest towarzyszący mu potencjał najpełniejszego otwarcia się na zbawczą miłość Jaźni, co w stanie archetypu Edenu – niewinności i braku samoświadomości nie było możliwe. Dlatego rozwój duchowy nie polega wcale na dążeniu do doskonałości i świętości – bo w dosłownym rozumieniu jest to niemożliwe i stanowi wyraz pychy ego i jego kompleksów. Rozwój duchowy to dokładne poznanie siebie, obnażenie całej prawdy o nas samych, rozwaleniu wszystkich iluzji, jakie ego miało na swój temat, uświadomienie sobie wszystkich swoich niedoskonałości. Tym samym odzywa się w nas pokora i pragnienie Miłości, która jako jedyna, może uzdrowić wszystkie wewnętrzne piekła zyskując przestrzeń do relacji Ja-Ty.  Tylko one – te wszystkie nasze „grzeszności” paradoksalnie, pozwalają Jaźni obdarzyć nas zbawczą miłością i opieką. Dlatego Jezus szedł przede wszystkim do grzeszników a nie do ludzi prawych. Dlatego zgodnie z przypowieścią, większą „radość w niebie” stanowił nawrócony grzesznik, niż 100 sprawiedliwych. Dlatego również, Pasterz opuścił wszystkie swoje „grzeczne” owce, by ratować tą jedną, która zbłądziła i najbardziej potrzebowała Jego miłości.

 CEL DUCHOWOŚCI

Wynika z tego najważniejszy wniosek, o którym już C.G. Jung mówił, że woli być pełny niż dobry. Dotyczy to nie tylko rozwoju osobistego na poziomie psychicznym ale i duchowym. My nie mamy być „święci”, bo to prowadzi do iluzji i pychy ego. Mamy nauczyć się być prawdziwi, ze swoją jasną i ciemną, niedoskonałą stroną, gdyż ta ostatnia, paradoksalnie, otwiera człowieka na doświadczenie Miłości. Ta Miłość wypełnia i rozświetla najgłębszą pustkę, gasi największe piekła, rozjaśnia najmroczniejsze cienie . Wszystko co ludzkie – uczucia, ciało, pożądanie, pragnienia, marzenia i tak dalej – stanowią esencję człowieczeństwa, któremu dajemy upust w życiu i relacjom z ludźmi. W rozwoju duchowym, niczego tak naprawdę nie musimy się wyrzekać „na siłę”, wystarczy ukierunkować. Stajemy się tedy gotowi do niesienia Światła między ludzi.

Gdy odkryjemy, że największym i jednocześnie pierwotnym pragnieniem naszej duszy, pasją jej istnienia jest Miłość, jesteśmy gotowi oddać się jej całkowicie. Kochać całym sobą człowieka i Boga w człowieku.  Jest to ukoronowanie i cel każdej drogi w ciemną noc swojego Ducha.

„We mnie samym nie zostało już nic ze mnie”

„Każdy, kto kocha, podąża w tęsknocie na spotkanie z Ukochanym” (Al-Halladż, mistyk suficki)

„Im gorętszy uścisk, tym słodszy smak pocałunków. Im bardziej wzmaga się rozkosz, tym większe ogarnia ją szczęście” (św. Matylda z Magdeburga)

„O Piękności niestworzona, kto Ciebie raz pozna, ten nic innego kochać nie może. Czuję otchłań swej duszy bezdenną i nic jej nie wyrówna – tylko Bóg sam. Czuję, że tonę w Nim jako jedno ziarenko piasku w bezdennym oceanie. Rozkoszą moją jest wpatrywać się w Ciebie, Boże niepojęty. W tych tajemniczych istnieniach przebywa duch mój, tam czuję, że jestem u siebie. Znane mi [jest] dobrze mieszkanie Oblubieńca mego. Czuję, że nie ma ani jednej kropli krwi we mnie, która by nie płonęła miłością ku Tobie”  (św. s. Faustyna)