Umysł może produkować zarówno iluzję jak i dochodzić do prawdy – to wola człowieka, jak tym pokieruje.  Ego jest niedojrzałym „ja”,  pochodną wyższej świadomości (ducha) ale zablokowanym przez swoją nieświadomość . Innymi słowy jest „uwięzione” w ciele, dlatego patrzy na świat przez pryzmat m.in. przetrwania i zagrożenia, dążenia do przyjemności, unikania dyskomfortu. Natomiast dusza jest uwolnioną, pełną i jednocześnie nieskończoną świadomością, która przekroczyła swoje dziecięce i zwierzęce uwarunkowania. Rolą człowieka jest wchodzenie w strefy nieuświadomione Jaźni i uwalnianie z nich wiedzy dzięki czemu poszerza swoją świadomość. Tym sposobem wchodzi w stan duszy, a poprzez uwolnionego ducha, który wypełnia ciało, ma kontakt z polem większym – boskim.

W takim ujęciu, ego nie jest niepotrzebną iluzją, tylko ważną cząstką naszej Jaźni, gruntem dla samoświadomości, osią „ja”, której nie da się usunąć, zniszczyć czy na siłę zmienić przez „afirmację” i „zaklinania”. Jest narzędziem, dzięki któremu  możemy zamanifestować swą obecność w świecie fizycznym i w relacjach z innymi ludźmi. Gdyby nie ego, bylibyśmy jak zombie, niezdolni do podjęcia wyboru, który nas określa a przez to determinuje relację osobistą z Jaźnią. W procesie rozwoju duchowego nie wyrzekniemy się żadnego aspektu nas samych, bo każdy z nich jest częścią CAŁOŚCI. Możemy wyciszyć, przetransformować, zharmonizować, połączyć w jedność. Dla mnie jedność i pełnia wszystkich składowych psychiki jest przebudzeniem, a nie wyrzekaniem się jakiegokolwiek aspektu mnie samej do czego namawia wiele ścieżek duchowych (wyrzeknij się zła, wyrzeknij się ego).

Wyrzekanie się jakiegokolwiek aspektu umysłu, prowadzi do powstania cienia, czyli nieuświadomionej części nas samych, gdzie spychamy wszystko co nam nie pasuje, czego nie akceptujemy, co nas boli, a co prędzej czy później wybuchnie ze zdwojoną siłą. Dlatego też uważam, ze ego  po przebudzeniu nie jest niszczone do końca  (jak uważają niektórzy) tylko się transformuje i poszerza do poziomu świadomości duszy – najlepszej wersji wyrazu. Na tym polega jego „rozpad” a nie na tym, że możemy się go wyrzec, porzucić. Ego kieruje się dziecięcymi i zwierzęcymi wzorcami, które mamy „wychować”z odpowiedzialnością. Oczywiście nasze ego opiera się przed tym, zupełnie tak, jak dziecko buntuje się – dla zasady – przeciwko temu, co ustali rodzic. Nieprzepracowane programy ego rzutujemy potem na duchowość, która także jest pełne podzielenia, narcyzmu, napompowania władzą i pragnieniem dowartościowania się czyimś kosztem.

To wszystko trzeba sobie uświadomić i nauczyć przekraczać. Żeby coś przekroczyć, trzeba najpierw to uznać i poznać. Nic nie znika w naszej Jaźni, Tak samo rozum – wbrew temu co głoszą mistrzowie miłości – nie stoi w opozycji do serca, tylko go dopełnia, więc przy aktywacji czakramu serca, także nigdzie nie znika, wręcz przeciwnie, zaczynamy umiejętnie go stosować. Rola rozumu w duchowości jest ogromna – mianowicie chroni umysł przed popadaniem w skrajne emocje, uzależnienia i zniewolenia.  Poprzez zdolność do analizy i syntezy jesteśmy w stanie przekraczać każdą perspektywę – a wiec dążyć do wolności umysłu i wzrostu świadomości. Dodatkowo, rozum  chroni przed bezkrytycznym podejściem do czyichś prawd duchowych, które mogą być zniekształcone przez iluzje nieświadomości. Rozum jest tą częścią umysłu, która pomaga zachować dystans i praktykę uważności.  Rolą serca jest intuicyjne szukanie prawd, rolą rozumu –  ich weryfikacja.

Farida Sorana

Jestem trenerką rozwoju osobistego i duchowości, pomagam w pracy z podświadomością i jej programami, obszarem cienia, snami, odnajdywaniem wewnętrznej nawigacji, osiąganiem celów życiowych. Więcej 

Chcesz umówić się na sesję telefoniczną ze mną? Napisz: farida.sorana@gmail.com