Obraz Enrique Meseguer z Pixabay

Na blogu często wspominam o aniołach, ale chciałabym zaznaczyć, że z tradycyjnym i masowym postrzeganiem tych istot nie wiele mam wspólnego.  Widzę w aniołach funkcję łącznika z Absolutem i przejawy Jego Emanacji – Umysłu.  Anioły to archetypy Boskie, różne aspekty tego samego Ducha (Zbiorowej Świadomości czy Nadświadomości), podobnie jak bogowie i boginie z wierzeń pogańskich.

W ezoteryce chrześcijańskiej funkcjonują terminy duch i dusza. Dusza to zintegrowana, pełna świadomość ciała. Duch jako Zbiorowa Świadomość  to rodzic dla duszy, tak jak Materia (Zbiorowe Ciało) jest rodzicem dla naszego ciała. Dusza ta część nas, która jest unikalnym połączeniem Ducha z Ciałem a poprzez to – wyjściem do poziomu pełni, mistycznej trójcy – świadomej łączności z Bogiem. To właśnie Wyższe Ja (nasze przyszłe, zbawione Ja, zintegrowana jaźń, która wyszła z dualizmów psychicznych i jest całkowicie prześwietlona świadomością). To, co umożliwia Wyższemu Ja kontakt z Bogiem, to jego anielski aspekt – czyli zintegrowana istota duchowa, która wyszła z „upadku” – czyli nieświadomości i stała się na powrót aniołem. W chrześcijaństwie ten stan nazywa się świadomością Chrystusową – czyli zintegrowaniem z istotą boską – Jezusem Chrystusem, który pośredniczy między człowiekiem a Bogiem.  Zamiast Jezusa, można używać po prostu nazwy Anioł albo Duch – Świadomość.  Grunt, że funkcja istoty duchowej (naszego ciała duchowego – Wyższej Jaźni) jest ta sama zarówno w chrześcijaństwie jak i innych tradycjach mistycznych.

Upadek człowieka i aniołów jest zsynchronizowany. Skoro człowiek w pewnym sensie został wyrzucony na fizyczny świat, stracił łączność z Bogiem, to samo stało się wcześniej z jego „aniołem”, który jest przecież jego najwyższą duchową sferą (a upadek zawsze idzie z góry na dół w kontekście poziomów rzeczywistości). Stąd mit o upadłych aniołach z Szatanem na czele, który jest jednocześnie zbiorowym cieniem wszystkich ludzi, odpowiedzialnym za eskalację zbiorowej pustki (poczucia braku więzi między sobą i z Bogiem) generującej nieustanny podział, przemoc i cierpienie.

Jaźń człowieka składa się zarówno z duszy człowieka jak i istoty duchowej, która razem z nim „upadła” w Materię, czyli nieświadomość.  Jednak w innym wymiarze czasowym, ona odzyskała już swoją pozycję łącznika z Bogiem. Stąd powszechna w wielu kulturach wiara w istnienie anioła stróża , ducha opiekuńczego, itd, która jest dedykowana danemu człowiekowi i pomaga mu wrócić do „źródła”. To jest zintegrowany w ujęciu psychologicznym cień, którego widzimy „w przyszłości”.  Bo gdy człowiek ma poczucie, że jest daleko od Boga, czyli jego jaźń jest niezintegrowana, to ta istota duchowa na poziomie najniższym (przeszłość człowieka, podświadomość) jest również daleko od Boga i przyjmuje postać cienia (demona, upadłego anioła itd), w ten sposób reprezentując archetyp braku i pustki.

Rolą człowieka jest „obnażyć” cienia (czyli wejść w mroki swojej podświadomości), bo za kokonem cienia, znajduje się perła – czyli właśnie istota duchowa – będącą łącznością z Bogiem. To, co nie pozwoliło jej wczesniej się ujawnić, to projekcje podświadomości, która jednocześnie jest „przeszłością” człowieka. Przedzierając się przez naszą własną przeszłość i jej projekcje, pozwalamy się przyszłości ujawnić – czyli naszemu Wyższemu Ja (Przyszłe Ja). Przyszłość zatem i przeszłość spotykają się w punkcie świadomości człowieka, który uczy się trwać w chwili. W chwili, w której zawiera się wieczność. Tu już zaczynają się stany mistyczne, słynne „przebudzenie”.

Oprócz Aniołów, symbolizujących najwyższe aspekty duchowe jaźni ludzi, mamy również ich „niższe”, czy też „prostsze” manifestacje, związane z roślinami, zwierzętami, minerałami itd.