MIŁOŚĆ, ŚWIATŁO I MISJA ZBAWIANIA INNYCH

Energia lucyferyczna zniekształca odbiór archetypów boskich naszej jaźni np  Ojca- Boga, Świetlistego Anioła, Opiekuna, Wyższego Ja, MTJ, Maryi, Buddy, Shivy, Mistrza Duchowego,  Jezusa… Należy być czujnym, ponieważ na początkowym etapie rozwoju duchowego i wchodzenia w astral, zazwyczaj mamy nieprzepracowaną podświadomość, dlatego na archetypy boskie naszej jaźni patrzymy przez pryzmat cienia i nieuświadomionych wzorców – najczęściej lucyferycznych, o których piszę w tym artykule.   Innymi słowy odbiór takiego Jezusa w astralu, snach, wizjach może być mocno zafałszowany przez toksyczne i nieprzepracowane programy podświadomości, która projektuje na byty duchowe swoje wzorce, zgodnie z mechanizmami psychologicznymi. W przypadku Jezusa i astrala  chrześcijańskiego, przy nieprzepracowanym wzorcu lucyferycznym,  taka istota może naznaczać swoich adeptów znakami (np pieczęciami krzyża) na ciele astralnym a nawet i wywołać stygmaty. Oczywiście nie należy dawać wiary w to, że stygmaty rzeczywiście pochodzą od Boga. Są fenomenem psychicznym i duchowym, wywołanym przez obecność archetypu Chrystusa, mocno zakorzenionego w podświadomości zbiorowej, i rozwiniętego oczywiście przez emocje i myślokształty ludzi. Świadczy o tym fakt, że stygmaty są zawsze umiejscowione na dłoniach stygmatyków, a historycznie wiemy, że krzyżowano poprzez wbijanie gwoździ w nadgarstki. Dodatkowo, Chrystus, który pojawia sie w astralach, najczęściej wygląda jak piękny, biały, wysoki mężczyzna o długich, brązowych włosach, ubrany w długie szaty- tak go przecież przedstawia się od wieków, dlatego tak wygląda jego astralna forma. Gdyby Jezus z astralnych poziomów rzeczywiście był prawdziwy, miałby wygląd  krępego, czarnowłosego mężczyzny o urodzie semickiej, najprawdopodobniej z krótkimi włosami i ubranego w krótką tunikę, ponieważ w tamtych czasach taka była moda w Galilei.

Nie mówiąc oczywiście o tym, że Wyższa Jaźń w czystym odbiorze, nigdy by nie wyrządziła krzywdy Ciału człowieka, które jest tak naprawdę najniższą i najgęstszą manifestacją Ducha na ziemi, jego „świątynią”. Stygmaty zatem to wzorzec „masohistyczny” tkwiący w reaktywnej nieświadomości człowieka, który odbiera Boga przez pryzmat „zasłużenia” na Jego miłość, w związku z tym oczekuje kary, żeby potem zasłużyć na nagrodę. To oczywiście ma swoje źródło w mechanizmie kija i marchewki stosowanym w wychowaniu dzieci przez wszystkie pokolenia. Ten właśnie wzorzec zanieczyszcza odbiór Boga w umyśle człowieka, wikłając jego obraz w motyw cierpienia – od stygmatów po inne „umartwiania”.

Dla osoby lubiącej mrok, lucyferycznym okaże się wspaniały ciemny Anioł albo romantyczny i drapieżny Wampir, który jednak w kontakcie okazać się może toksyczny (popularność wampirów jako archetypów, ostatnimi czasy bardzo rośnie). Każde upodobanie do istot, reprezentujących mroczne sfery, wynika ze stopnia oswojenia swojego cienia i sfery „ciemnej” ale też – gustu. Bo jedni lubią dzień, inni noc, jedni słuchają muzyki spokojnej, inni relaksują się i przeżywają uniesienie przy „mocnych tonach”.  Już wcześniej mówiłam, ze wygląd nie ma znaczenia, liczą się „owoce” kontaktu z danym bytem. Bo dla jednych mesjaszem będzie istota świetlista, a dla innych tą samą rolę mesjańską – łącznika z Absolutem, będzie pełnić istota wyglądająca – zgodnie z naszym gustem – mrocznie. Dlatego daleka jestem od osądzania bytu duchowego po wyglądzie, do czego mają skłonność ezoterycy, kojarzący to co ciemne ze złem a to co jasne z dobrem.  Może to być bardzo mylące, co wiemy po archetypie Lucyfera – świetlistego anioła, który walcząc z cielesnością (ciało jako pierwiastek żeński to archetypowa ciemność – pustka) w efekcie upada w Otchłań. Istoty, obojętnie czy świetliste czy mroczne, które chcemy widzieć jako „dobre i opiekuńcze” a w praktyce nas krzywdzą albo okłamują, mogą być odzwierciedleniem toksycznego wzorca uzależnienia i miłości. Może to mieć swoje źródło w dzieciństwie, w relacji z osobami silniejszymi, autorytetami, którzy nas krzywdzili i kochali jednocześnie.  Wtedy w naszej nieświadomości łączy się program miłości z kłamstwem i krzywdą. Gdy uświadomiliśmy sobie obecność zniewalających toksycznych wzorców w podświadomości i aktywnie pracujemy ze swoim cieniem z pozycji nadrzędnej, wtedy miłość do bytów lucyferycznych  jest aktem ich zbawczej transformacji, czemu poświęciłam cały cykl publikacji Mandala Cienia.

W każdej z lucyferycznych odsłon, prędzej czy później człowiek zawierza się istocie, którą traktuje jako opiekuna, a nawet Boga. Ta istota lucyferyczna naznacza ciała energetyczne swoich wyznawców znakami i pieczęciami,   a w przypadku egregora chrześcijańskiego – stygmatami, otacza swoją aurą , podłącza się pod czakramy i zaczyna doić z nich energię psychiczną.  Często wskazuje adeptom  partnerów energetycznych z ich bliskiego otoczenia – bo razem raźniej jest krzewić nauki tegoż ducha i trudniej wyłamać z paktu. Dodatkowo, istoty bosko-lucyferyczne tworzą, zwłaszcza w początkowych fazach relacji, historyjkę o „prawdziwym” pochodzeniu i powołaniu człowieka.  Mi opowiedziano, że jestem strażnikiem ciemnych i jasnych mocy i beze mnie świat upadnie. Mogą wmówić inne rzeczy – łącznie z tym, że ktoś jest samym wcielonym Jezusem.

Nadając misję, wybierając go i wywyższając pośród innych ludzi -energia lucyferyczna przemawia wprost do naszego ego, będąc odpowiedzią na wewnętrzną pustkę, ból , słabość. Proszę pamiętać, że bycie wybranym to najlepsza pożywka dla pychy i ego.   Misja zbawiania innych to też rzecz bardzo częsta, jeśli chodzi o energie lucyferyczne. W końcu ta wersja Szatana,  przywódcy upadłych aniołów , którą nazywamy Lucyfer – reprezentuje zwycięstwo ego nad duchem, , uważa się za Boga i nie wie tak naprawdę, że utracił łaskę. Kierując się pychą zapomina, że to nie on zbawia, tylko Bóg. Należy pamiętać o tym, że sam motyw zbawienia innych jest projekcją naszej wewnętrznej rany psychicznej i duchowej, która domaga się tegoż uzdrowienia i zbawienia. Chcemy zbawiać świat, a tak naprawdę to nasz cień głośno krzyczy o uwagę, miłość, i zbawienie.

Wzorzec lucyferyczny wikła w walkę z cieniem, w jakiejkolwiek odsłonie biegunowości. Jasność walczy z ciemnością, ciemność walczy z jasnością. Duch walczy z Materią i niedoskonałym Ciałem (proszę pamiętać, że wg mitów to Lucyfer zbuntował się przeciwko ciału człowieka). Więcej o tym w artykule: Lucyfer – Świadomość dzieląca i walcząca z cieniem

Dopiero po przepracowaniu cienia, jesteśmy w stanie rozpuścić nasz wzorzec lucyferyczny i dotrzeć do czystego obrazu Boga Zbawiającego w rzeczywistości astralnej, mentalnej i duchowej . Dopiero wtedy możemy mówić o niezafałszowanym przez nasze projekcje spotkaniu z postaciami soterycznymi, które w zależności od kultury i wyznawanej religii przybierają postać Jezusa, Matki Boskiej,  Sziwy, Opiekuna, Buddy,  Anioła Stróża czy innych  archetypów boskich Wyższej Jaźni (Ducha) pośredniczących między człowiekiem a Absolutem.